بریده‌ای از کتاب سمفونی مردگان اثر عباس معروفی

مرا به آسمانی با چهل خورشید تشبیه کرده بود، خودش را به شبی که ماه ندارد. مرا به یک درخت پر شاخ و برگ که سایه دارد، خودش را به درختی که ریشه اش پوسیده. مرا به قله سفید سبلان، خودش را به ویرانه هایی که هیچ گاه مهمان نداشته است، ویرانه های همیشه شب. حالا هم بدتر از ویرانه ..