بریده‌های کتاب .MN.

همه چیز می‌گذرد. از دیدگاه من که تا به امروز در جهنمی سوزان به نام جامعه ی انسانی زندگی کرده ام ، این تنها چیزی است که در این جامعه به حقیقت شباهت دارد.

« دلت براش تنگ شده، نه ؟» با صدایی آرام جواب دادم : « بله.» « به نظرم ذات آدمیزاد همینه.»

نزدیک های سحر برای اولین بار کلمه ی « مرگ » را بر زبان آورد. انگار او هم از آدم بودن خسته شده بود.

به ذهنم رسید که حبس کشیدن برای من احتمالا لذت بخش تر از این است که شب های بی قراری را در وحشتی جهنمی از « واقعیت های زندگی » ای که انسان ها پیش گرفته اند سپری کنم.

حتی خودم هم نمی توانم حدس بزنم که زندگی آدمیزادی چطور زندگی ای است.

پایان ماجرا پیشاپیش رقم خورده، پایان آن ها، پایان جوانانی که با هم رمان می خوانند، میان کتاب های گم شده لا به لای لحاف بیدار می‌شوند.

اصلا هدف از با هم بودن چیست وقتی که هیچ جوره زندگی ات عوض نشود ؟

فکر کنم آدم باید واقعا تمام رویاهایش به حقیقت بدل شوند تا بفهمد آن ها رویاهای اشتباهی بودند.

آن دو زود یاد گرفتند که کتاب های یکسانی بخوانند، شبیه هم فکر کنند و تفاوت هایشان را پنهان کنند.

به عشق نیاز دارم؛ اما به آن اعتماد ندارم.

غمی نداشتم.دلم یک تکه سنگ بود. غم و شادی به آدم هایی مربوط می‌شد که روح داشتند. که زنده بودند و در این زندگی امید و هدفی داشتند.

بره آهویی بودم که در دشتی خشک و غریب تنها و سرگردان مانده و در پشت سرش شکارچی و مقابلش سرزمینی مرموز و ناشناخته گسترده بود. تنها و دلشکسته بودم.

جهان می خواهد زیرورو شود. میخواهد نشود. چه اهمیتی دارد ؟ فقط او بماند.

این زندگی من است. میخواهم به میل خودم آن را بسازم.