بریده‌ کتاب‌های MDHtv

در هوای بارانی که از زنندگی رنگ‌ها و بی‌حیایی خطوط اشیا می‌کاهد، من یک نوع آزادی و راحتی حس می‌کردم و مثل این بود که باران، افکار تاریک مرا می‌شست.

این دختر، نه، این‌فرشته برای من سرچشمه‌ی تعجب و الهام ناگفتنی بود. و وجودش لطیف و دست نزدنی بود. او بود که حس پرستش را در من تولید کرد.

فقط می‌ترسم فردا بمیرم و هنوز خودم را نشناخته باشم.

در زندگی زخم‌هایی است که مثل خوره روح را آهسته در انزوا می‌خورد و می‌‌تراشد.

پا بکوبید و دست بیفشانید. دنبال بهانه‌ای برای سماع نباشید. فقط پایی بردارید و دستی بیفشانید، رها و پر‌شور، انگار هیچ‌کس نگاهتان نمی‌کند. وقتی زندگی خوب پیش می‌رود، دست بیفشانید. وقتی اذیتتان می‌کند هم‌ همین‌طور. و آن موقع که دیگر زمانتان سر آمده و مجلس سماع تمام شده، بگویید_نه، داد بزنید. ازنو. ازنو.

لذت را در بی‌ثباتی و ناپایداری بجویید تا ببینید چطور همهمه و جنجالی که در محلِ کارتان راه افتاده می‌شود بهانه‌ای برای شادی کردن است، نه دندان قروچه و نوشیدنیِ اضافه در پایان روز. در بی‌ثباتی پی لذت باشید تا ببینید حتی بیماری، ولو همچنان دردناک، دیگر به وحشتتان نمی‌اندازد.

خودِ واقعی‌تان در عمق وجودتان مستتر نیست، بلکه بسیار بالاتر از سطح وجودتان است، ورای آن‌چه معمولا "من" در نظر می‌گیرید.

این‌طور نباشد که زندگی را به رغم رنج‌هایش دوست داشته باشید، بلکه به سبب همین رنج‌ها زندگی را عاشق باشید.

رنج گریزناپذیر است.اما چگونه رنج کشیدن و این‌که غم چه‌چیزی را می‌خوریم بسیار مهم است.

طوری زندگی کنید انگار قرار است بی‌پایان تکرار شود.

زیبایی، جز آن‌که از واجباتِ زندگی خوب است، عنصری‌ست اساسی در سرشت انسان‌های نیک. زیبا‌تر ‌کردن دنیا، حتی ذره‌ای، عملی سخاوتمندانه و بزرگ‌منشانه است.

چطور چنگیدن مهم‌تر از چیزی‌ست که برایش می‌جنگید.

آدمی که آن حد کافی و بسنده هیچ‌وقت به چشمش نمی‌آید، هیچ‌چیزی انگار بسش نیست.

هدف هیچ‌گاه وسیله را توجیح نمی‌کند. وسیله همان هدف است. وسیله‌ی ناپاک به هدف ناپاک می‌انجامد. هرچه بکاریم همان را برداشت می‌کنیم. نمی‌شود در خاک سمی بوته‌ی گل سرخ کاشت؛ ملتِ در صلح هم روی خون بنا نمی‌شود.

ما خدایان را نمی‌ستاییم، بلکه یا تکریمشان می‌کنیم، یا از آن‌ها رعب و وحشت داریم. ستایشی در کار نیست. بیشتر در کارِ ستایش موجودات فانی‌ایم، نسخه‌های بهترِ خودمان.

هر پایانی یک آغاز است. در هر پایانی هم انگار یک ادامه دارد نهفته است.

ما همه‌چیز را ناگهانی از دست می‌دهیم،اما فقدان نرم‌نرمک سراغمان می‌آید. فقدان محض همیشه آدم را به وحشت می‌اندازد. طول می‌کشد تا بپذیریم و عادت کنیم. فقدان واژه‌ی کوتاه اما ترسناکی‌ست. ناپلئونِ واژه‌هاست.

سرعت دشمن توجه است.

توجه در عمیق‌ترین و سختی‌ترین حالتش می‌شود عشق. توجه یعنی عشق. عشق هم یعنی توجه.

زندگی چیزی نیست جز حاصل جمع آن لحظه‌هایی که مسحور و مفتون چیزی بوده‌ایم. سیمون وِی می‌‌گوید: توجه تام و تمام والاترینِ شور هاست.