بریده‌های کتاب MDHtv

خوش‌گذرانی‌های‌ ظاهری تنش و ترس نهفته زیر شهر را می‌پوشاند. واژه‌ها ناامن‌ترین کالا‌ها بودند. روز به روز بر شمار جاسوس‌ها اضافه می‌شد، در کافه‌ها و میخانه‌ها و مهم‌تر از همه توی اتاقک درشکه‌ها گوش‌ها تیز‌تر می‌شد. و وقتی واژه خطرناک شود، امن‌ترین کالا کدام است؟ موسیقی.

آدم همیشه کمی احساس تقصیر و گناه می‌کند.

بتهوون در تک تک ورق‌های نتش بتهوون است.

ناکامی‌های زندگی شوریده‌ترش می‌کرد و او همین شوریدگی را در موسیقی‌اش می‌ریخت تا موسیقی‌اش مثل شهاب‌سنگ بزرگی وسط دنیای موسیقی سقوط کرد. بتهوون داشت کر می‌شد و موسیقی‌اش کور بود و هرچه بود از سر راه خود برمی‌داشت.

موتسارت دوست و مونس کسانی‌ست که عشق ورزیده‌اند و جان‌شان آرام است. کسانی که رنج کشیده‌اند باید به جای دیگری پناه ببرند_به آن تسلی‌بخش بزرگ، به آن که خود رنج‌ها می‌کشید و تسلایی نمی‌یافت: بتهوون. رومن رولان

فقط می‌خواستم احساس کنم که دوست داشته می‌شوم.

نتوانستی بفهمی که گریزی چنین سریع که هیچ موجودی تصور نمی‌کرد_ حتی من_ بتواند این چنین تباهم کند!

پنجره‌ای باز است و بنابر‌این هنوز آنجاست. و لباس‌های مردم را می‌شوید، چون هنوز نفسی می‌آید و می‌رود. هر واقعیت واقعیتی دیگر را ایجاب می‌کند.

خانه‌ی واقعی آن‌ها یک ماشین است. خانه‌ی متحرک، جعبه‌ی بزرگی که روی یک قطعه زمین قرار گرفته، به خواب رفته، اما رویای یک جاده را می‌بیند، رویایی که در آن تا ابد جایی دور‌تر فرا می‌خواندش.

او مشاهده کرده بود که مهاجمان همیشه نمی‌توانند آرامش دنجِ کشور‌های کوچک را از آن‌ها سلب کنند.

معتقد بود آدم‌ها همیشه می‌توانند زیبا‌تر شوند. من هم از این قاعده مستثنا نیستم، خصوصا اگر امیدوارم بعدها در سئول کار کنم باید حواسم به این مسئله باشد. هرچند در عالم ادبیات ظاهر آدم اهمیت چندانی ندارد.

همیشه پشت در‌های بسته بود، سرنوشت کسانی که به چیزی اعتیاد دارند.

بی‌اعتباری که زبان به آن دچار شده است ما را هر روز بیشتر از مفهوم عاری می‌سازد.

خورشید که می‌پیماید فرسنگ‌ها راه را در دقیقه‌ای، ستارگان این گنبد مینا، که مسافت‌های بیشتری را می‌پیمایند، چندان تیزرو نیستند که تن من در راه خاک.

چه آسان است به یاد آوردن و چه دشوار، فراموش کردن.

این قابیل است_ شورشی مرد آزاد_ که باید مواظب هابیل بسیار ظریف، مودب، و سخت جنب باشد.

تو در ساختار مسیحی بزرگ می‌شوی، درست است که در حد لاک یک لاک‌پشت کوچک می‌شوی، و در آن کش می‌آیی و خودت را به اندازه‌ی آن در می‌آوری تا آن را پر کنی. ولی اگر خرگوش باشی و نه لاک‌پشت، واضح است که در این لاک راحت نخواهی بود.

سرنوشتی در کار نیست. سرنوشت واکنش متقابل ماست در قبال ضعف‌ها و اشتباهاتمان در رسیدن به مقصودمان در زندگی.

در واقع زندگی چیزی نیست، جز کشیدن نقشه برای ایستادن در برابر سرنوشت.

شاید کار‌های با ارزش آن‌هایی نیستند که می‌خواهند چیزی بگویند، بلکه کار‌هایی هستند که چیزی را بازتاب می‌کنند، یعنی اجازه می‌دهند بازتاب ما در آن‌ها دیده شود.