بریده‌های کتاب فاطمه

حرف ها دارم اما... بزنم یا نزنم؟ با توام، با تو! خدا را! بزنم یا نزنم؟ همه ی حرف دلم با تو همین است که « دوست...» چه کنم؟ حرف دلم را بزنم یا نزنم؟ عهدکردم دگر از قول و غزل دم نزنم زیر قول دلم آیا بزنم یا نزنم؟ گفته بودم که به دریا نزنم دل اما کو دلی تا که به دریا بزنم یا نزنم؟ از ازل تا به ابد پرسش آدم این است: دست بر میوه ی حوّا بزنم یا نزنم؟ به گناهی که تماشای گل روی تو بود خار در چشم تمنا بزنم یا نزنم؟ دست بر دست همه عمر در این تردیدم: بزنم یا نزنم؟ ها؟ بزنم یا نزنم؟

چشم‌های تو که مثل خون در رگ‌های من دوید، یک‌بار دیگر مرا به زندگی باز گرداند.

راستش این است.من نمی‌بایستی به تو نزدیک می‌شدم،نمی‌بایستی عشق پاک و بزرگ تو را متوجه خودم می‌کردم،نمی‌بایستی بگذارم تو مرا دوست بداری.من مرده‌یی بیش نیستم و هنگامی که تو را دیدم آخرین نفس‌هایم را می‌کشیدم.شرافتمندانه نبود بگذارم تو مرده‌یی را دوست بداری. افسوس!چشم‌های تو که مثل خون در رگ‌های من دوید، یک‌بار دیگر مرا به زندگی باز گرداند.

《انّما أمره اِذا أراد شیئاً أن یقول له کُن فیکون》 همانا فرمان اوست که هرگاه چیزی را اراده کند که باشد، پس آن چیز خواهد بود و محقق خواهد شد. یس،۵۸

آدم نمی‌تونه کسی رو که داره از صمیم قلب باهاش صحبت می‌کنه نادیده بگیره.

《بابات از دستت عصبانی نیست کاتسورو.اون میخواد تو خوشحال باشی.》