بریده‌های کتاب Linda

تو همه تیکه های منو به هم چسبوندی.

هر دقیقه برایش یک ساعت طول میکشید،منتظر کسی بودن همیشه همین طور است.دقیقه ها به ساعت ها تبدیل میشوند،ساعت ها به روزها،و روزها به عمرها.

حس کردم حرف زدن با او باعث شد تا درد را کمتر احساس کنم:>

سکوت رازها زو در خود محبوس کرده بود و آن ها مثل ذرات نامرئی غبار در فضا شناور بودند.

همه ی ما زندان هایی از افسوس را درون ذهنمان با خود داریم که نمیتوانیم از چنگ عذاب وجدان و دردی که برایمان ایجاد می کنند رها شویم.

گاهی اوقات انگار دیگر نمی دانم کیستم.

هرگر نخواستم دنیای او را با مشکلاتم لکه دار کنم.

هر کار کنی بعضی از خاطرات فراموش نمی شوند.

فقط آرزو‌میکنم کسی بغلم‌کند و بگوید که همه چیز درست می شود.

فهمیدم که پیدا کردن کلمات وقتی به زبون‌آورده میشن،کارسختیه؛اما‌نوشتن به آدم زمان‌میده تا مفصل و سروقت چیزی که حس میکنی رو بنویسی.

چطور زندگی من به اینجا رسید؟

نگرانم‌که‌اون،خوش بودن‌رو‌کلا از یاد برده باشه.

چیزی تغییر کرده؛اما من‌نباید اجازه دهم که این‌موضوع مرا آزار دهد.

من‌قضیه هکتور را مثل دیگر موضوعات زندگی ام به تنهایی اداره کردم:"تنهایی و در نهایت دقت"

تو مثل جرقه ای هستی که توی یه اتاق تاریک می درخشی.

آدما میتونن خیلی بی وفا باشن.

همه خوب اند. همه به جز من.

شانس نقش خیلی مهمی را در تمام بی عدالتی های دنیا بازی میکند،حتی خیلی بیشتر از آن چیزی که انتظارش را داری.

دارم پرپر میزنم بهانه‌ای پیدا‌کنم تا ذهنم را با چیزهایی پر کنم که هیچ ربطی به‌افکارم ندارند.