بریده‌های کتاب کیمیا رستمی

یک گوشه کز کرده بودم. تسبیح توی دستم خشک شده بود؛ مثل یک تماشاچی. تکان نمی‌خوردم. احساس می‌کردم دستی چهار ستون بدنم را نگه داشته. انگار توی بغل خدا هستم و هر حرکتی شاید من را از آغوشش جدا کند. چطور بلند شوم؟ چطور روی پاهام بایستم و از هم نپاشم؟ یادم افتاد یکبار گفتم: محمد، چه آرامشی داری! اصلا چی تو رو. بهم می‌ریزه؟ گفت: هیچی! خیالت راحت هیچی منو بهم نمی‌ریزه.