بریده‌های کتاب نرگس عزیزی

و این است رسم جهان : روز به شب می‌رسد و شب به روز. آه از سرخی شفقی که روز را به شب می‌رساند.

تختی با گذر از دروازه‌ی تاریخ به افسانه‌های می‌پیوندد.

روز های بعد زمزمه‌‌ی خودکشی هفت تن در شهر های متخلف ایران پخش خواهد شد. خواهند گفت یک قصاب در کرمانشاه خود را قناره انداخته و یادداشت بزرگی بر شیشه‌ی مغازه‌اش گذاشته که " جهان بی جهان پهلوان تختی ماندنی نیست "

دو واقعه‌ی تلخ تاریخ ورزش ایران دریک سال. باشگاه بزرگی نابود شده و ورزشکار بزرگی دل از دنیا کنده. یکی از دنیای فوتبال و دیگری از دنیای کشتی. دو ضربه‌ی عمیق . دو زخم ماندگار. از امروز به بعد خیلی ها در توفان مرگ تختی آدم دیگری میشوند...

آخرین دوست من! وقتی گلویم را فشار ‌می‌دادی ارادتم به لبخند‌هایت بیشتر می‌شد

از گنجشک های کوچه حلالیت می‌خواهم من واقعا درخت نیستم اما اگر حق ندارم بگویم افسوس دست کم می‌توانم از دست های کاغذی‌ام قایقی بسازم و آهسته به فرزندانم بگویم : کم کنید موسیقی را می‌خواهم برایتان صدای غرق شدن در‌بیاورم

صحنه های فوتبالی پس از سوت پایان هر بازی به گذشته تعلق پیدا می‌کنند.

نه از موج نسیم است اینقدرها جوش بیتابی تب شوق کسی در رقص دارد نبض دریا را

او همچون تیر از کمان جسته‌ای بود که نه به دست می‌آمد و نه آنکه شخص می‌توانست به فراموشی بسپارد.