بریده‌های کتاب Galile

من بودم و وست و شروعی دوباره :::::::) 🥲😭.

وِست بار ها و بارها تاکید کرده بود که نه در حق کسی لطف می‌کند، نه خودش را به خطر می اندازد، ولی بازهم بارها و بارها این کار را کرده بود. به خاطر من🫠.

هر شب بالای صخره های جِوال می‌نشستم و مجسم می‌کردم که پدرم یه روز با کشتی‌ش می‌آد دنبالم.. پدرم برنگشت، اما تو برگشتی🥲:).

«غواص، مراقب خودت باش:::).»

_به چی فکر میکنی؟ +به اینکه حاضرم این شهر رو به آتیش بکشم تا وست رو پیدا کنم😭::)

میخواستم به او بگویم بابت اتفاقی که برایش افتاده متاسفم؛ اما میدانستم اگر یک نفر همین حرف را به خودم میزد چه حالی پیدا میکردم... یک جورهایی ترحم دیگران عذاب بیشتری داشت🤌🏼🤌🏼:)).

برای اینکه وست عادت بدی داره که فکر می‌کنه مشکلات بقیه مشکلات خودش هستن::) 🫠.

ایزولدی عاشق طوفان بود.. مادرم می‌گفت این لمس کردن روح طوفان است. می‌گفت طوفان وقتی به کشتی می‌زند، آدم را به آغوش می‌کشد و به قلبش راه می‌دهد. طوفان سخن می‌گفت و آدم فقط وقتی به قلب طوفان می‌رسید، می‌توانست سخنش را بشنود:) 🌊🌪️.

وست هیولا بود؛ همه مان هیولا بودیم و حالا طوفان برای این، از ما انتقام می‌گرفت.🌊.

وست آستینم را گرفت، مرا از بقیه عقب کشید و آهسته در گوشم زمزمه کرد: « نزدیک من بمون.🤍 :)))) »

فقط دو چیز توی کشتی ممنوع بود، چرا که می‌توانستند باعث مرگ خود آدم شوند، هم بقیه خدمه:یکی عشق بود و دیگری مَستی.

«شانه های پهن وست را میدیدم که آن سوی بندرگاه ایستاده و به دریا چشم دوخته بود.. پیکرش در برابر خورشیدِ در حال طلوع مانند سایه ای تاریک به نظر می‌رسید :) 🤍.»

از اینکه دریا اینقدر آرام بود و سطح آب مانند شیشه تازه ذوب شده برق میزد، هیچ خوشم نمی‌آمد آن هم وقتی دیده بودم دریا چقدر می‌تواند بی‌رحم باشد:) 🌊.

«راز و رمز کنار آمدن با غواص ها این بود که آدم وانمود کند از آنها نمی‌ترسد. حتی اگر از ترس کم مانده بود بالا بیاوری.»

«من نه به خشکی تعلق داشتم، نه به بندرگاه، و نه به شهر های آن سوی دریای باریک. جایی که تعلق داشتم دیگر از دست رفته بود. چرا که خانه ام یک کشتی غرق شده در زیر دریا بود؛ جایی که در آن استخوان های مادرم آرميده بود :) 🌊.»