بریده‌های کتاب فاطمه عباسی 🇵🇸

اصولاً در نظام عالم هر چیزی تا هنگامی خیر است که مطلق نشود و دقیقاً در جایگاه خویش قرار داشته باشد و اگرنه، نه‌تنها دیگر خیر نیست که «بُت» خواهد شد و شکستن آن واجب است.

پُر واضح است که آزاد ساختن تجارت و اصالت دادن به سودمداری، رشد سریع اقتصادی را به همان مفهومی که در اقتصاد غرب مطرح است به ‌هم‌راه خواهد داشت، اما باز هم همان‌طور که در غرب اتفاق افتاده، این رشد سریع اقتصادی هرگز در جهت توزیع عادلانۀ ثروت و از بین بردن فاصله‌های طبقاتی نخواهد بود. دیاگرام‌های رشد درآمد ملی به نحوۀ توزیع ثروت کاری ندارد و معلوم نیست که این رشد اقتصادی حتماً در جهت محرومین اتفاق بیفتد، و بالعکس، اگر از الگوهای غربی تقلید شود نتیجه همان است که در دنیای امروز می‌بینیم: رشد خارق‌العادۀ ثروت در یک قطب خاص و در مقابل آن، فقری به ‌همان نسبت عمیق و وحشتناک در جانب دیگر.

همۀ قدرت‌های جهنمی دنیا اکنون شب و روز در این اندیشه‌اند که نقطۀ ضعف و انفصام کار ما را پیدا کنند و از همان نقطه بر ما فشار بیاورند.

خودپرستی ریشۀ همۀ ترس‌هاست. انسانی که از گرسنگی وحشت دارد، با اوّلین محاصرۀ اقتصادی تسلیم می‌شود. آدمی که از جان خویش می‌ترسد، با اوّلین تهدید به زانو می‌افتد و از حقوق خویش درمی‌گذرد...

اکنون اگر ایران را قدرتی هم‌سنگ بزرگ‌ترین قدرت‌های جهان می‌شناسند نه از آن است که ما صاحب تکنولوژی پیشرفته‌تری هستیم یا گام‌های بلندی در زمینۀ توسعۀ اقتصادی برداشته‌ایم... این قدرت الهی است که همۀ دنیا را دیر یا زود مسخر اعتقادات ما خواهد کرد و پرچم اسلام را بر فراز همۀ بلندی‌های عالم به اهتزاز در خواهد آورد. تسخیر قلوب مردم حق‌طلب جهان و صدور انقلاب، با پیشرفت‌های تکنولوژی میسر نیست، با تبعیت از این فرمان قرآنی میسر است که فَاسْتَقِمْ کَما اُمِرْتَ و مَنْ تابَ مَعَکَ[1]، و کسی اهل استقامت است که از خود گذشته باشد

اگر همواره بخواهیم بشر را متناسب با مقتضیات زمان معنا کنیم، آن‌گاه «مقتضیات زمان» به جای «شریعت» می‌نشیند و دیگر هیچ انتقادی در هیچ مورد بر انسان‌ها روا نیست و دیگر افراد بشر را نمی‌توان در برابر اعمال خویش مسئول دانست.

ده‌ها سال از زمان سیدجمال‌الدین اسدآبادی گذشته و در این دنیایی که دیگر زندگی بدون بانک ممکن نیست، هیچ تنابنده‌ای جرأت این‌که بگوید «البانک. ما البانک، و ما ادریک ما البانک؟» را ندارد.

عصر ما به‌راستی عصر شگفتی‌هاست. از یک ‌سو نظری به آن‌چه در درون آسمان‌خراش‌های «وال‌استریت» می‌گذرد بیندازید و از سوی دیگر به «صلواتی»های جبهه نگاه کنید.

در علم امروز که بنیان آن بر «پدیده‌شناسی» است، همۀ امور همچون پدیده‌هایی صرفاً فیزیکی و مادی مورد بررسی قرار می‌گیرند، و به‌راستی با این بینش چگونه می‌توان «عشق به کربلا» را معنا کرد؟

نظم، زیباست_تنها در صورتی که بتوانی به گاهِ ضرورت_ضرورتِ حسی و عاطفی_آشفته‌اش کنی؛

ما دیگران را دیر می‌شناسیم، خودمان را دیرتر.

گریه، حجامت روح است.

روزی، غلامرضا تختی، محبوب‌ترین قهرمان میهن ما به من گفت: به خودم فرصت نمی‌دهم که گرفتار اندیشیدن به آن لحظه‌یی شوم که پرچم وطنم، در میان دو پرچم بالا می‌رود. اگر بخواهم گرفتار این نوع خیالات شوم، از کار و زندگی می‌افتم و دیگر هرگز آن پرچم بالا نخواهد رفت.

انسان، چیزی جز اراده به اقدام و حرکت نیست.

چرا انقلاب‌ها بعد از پیروزی نتوانسته‌اند از حاکمیت تکنوکرات‌ها اعراض کنند؟ جواب این سؤال را باید در نظام واحد اقتصاد جهانی پیدا کرد. رهبران انقلابی همواره با شعارهای پیشرفته‌ای گام در میدان گذاشته‌اند، اما بعد از پیروزی، در عمل مواجه با این واقعیت شده‌اند که سیاست قلمرو تُرکتازی اقتصاد است و بقای سیاسی نظام‌ها در گرو تمهیدات اقتصادی است و سراسر جهان امروز متأسفانه از این نظام واحد اقتصادی تبعیت می‌کند

. همۀ رهبران انقلابی جهان بعد از پیروزی و تشکیل نظام با این واقعیت مواجه شده‌اند که باید برای حفظ خویش از بحران‌های اقتصادی، به‌ناچار تکنوکرات‌ها را بر مصدر امور اجرایی بنشانند و فکر نمی‌کنم کسی در این معنا تردید داشته باشد که تکنوکراسی حافظ منافع ابرقدرت‌هاست. حاکمیت تکنوکرات‌ها ـ خواه ناخواه ـ نظام‌های انقلابی را به جانبی متضاد با شعارهای اساسی انقلاب ـ آزادی و استقلال ـ می‌کشاند و رفته‌رفته همان بلایی بر سر نهضت‌ها می‌آید که در الجزایر و سوریه و لیبی و کوبا و... شاهد آن بوده‌ایم.

روژه‌گارودی در کتاب «هشدار به زندگان» در تشریح قدرت چندملیتی‌ها و نفوذ آنها در سیاست کشور فرانسه می‌گوید: دشمن نه در چپ است و نه در راست. نه در این حزب است و نه در آن حزب... در فرانسه، مراکز واقعی تصمیم‌گیری بیرون از پارلمان است. گروه‌های فشار که سیاست واقعی فرانسه را تعیین می‌کنند... به‌خوبی با «مکانیزم» جدید یا شیوۀ نوین قدرت، آشنایی دارند و می‌دانند که دیگر کانون آن‌چنان ‌که در گذشته، در جمهوری‌های سوم و چهارم در «پارلمان» بود، اینک در «پارلمان» نیست و قدرت پارلمانی قرن هجدهم انگلیس نیز بسر رسیده است...

عظمت، در یکنواختی حرکت نیست، در تداوم حرکت است، در باقی‌ماندن میل به حرکت، در ایمان به حرکت، و بازگشت به حرکت.

رکود اقتصادی دهۀ ١٩٣٠ زمانی پایان پذیرفت که بسیج و تولید جنگ‌افزار دوباره به ‌طور سیستماتیک آغاز گردید. در اواخر دهۀ ١٩٣٠ یک برنامۀ وسیع خانه‌سازی در انگلیس به‌موقع اجرا درآمد اما این اقدام داروی مؤثری برای رفع بی‌کاری نشد، همان‌گونه که برنامه‌های اقتصادی حزب دموکرات [آمریکا] در دوران فرانکلین روزولت اثر چندانی در بهبود وضع مالی آمریکا نداشت. اقتصاد زمانی رونق گرفت و بی‌کاری از میان رفت که به ‌منظور مقابله با تهدیدات هیتلر، تولید جنگ‌افزار به مقیاس وسیع از سر گرفته شد. یعنی پدیده‌ای به نام خطر هیتلر سبب ایجاد رفاه و رونق گردید.

وابستگی اقتصادی جهان امروز به تولیدات روزافزون صنایع تسلیحاتی و تسلیحات اتمی تا بدان‌جاست که باید صراحتاً جنگ را عامل اصلی رونق اقتصادی نام نهاد