بریده‌های کتاب 𝓦𝓐𝓝𝓝𝓘𝓝𝓖

ترس سرخ نیست ، ترس به سفیدی صورت یک مرد مردست.

کتاب‌ها همه کسانی که آنهارا باز می‌کردند دوست داشتند، آنها به تو امنیت و دوستی میدادند و هیچ چیزی در مقابل آن نمی‌خواستند، هیچ وقت ترکت نمیکردند، هرگز، حتی وقتی با آنها بد رفتاری میکردی. عشق، حقیقت، زیبایی، دانش و دلداری در برابر مرگ.

دنیا جای وحشتناکی بود. ظالم، بیرحم؛ به سیاهی یک کابوس. جای خوبی برای زندگی نبود. فقط داخل کتابها می‌توانستی رحم، راحتی، خوشبختی …و عشق را پیدا کنی.

بذار کلمه ها بپیچن، صدا کنن، نجوا کنن، خش خش کنن و مثل طوفان بچرخن.

آیا رویاها در افسانه‌ها نشانی از خود به جای نمی‌گذارند ؟

ما در رویاها، علیرغم شهود چشم ها، از چیز های خیلی زیادی باخبریم، فقط آنهارا می‌دانیم. شما فقط آنها را می‌دانید

زخم جسم رو خیلی راحت تر از جراحت روح میشه درمان کرد

فکر نکن وقتی شخصی محبوبیت نداره احمقه

چون ندیمه هستم دلیل نمیشه که غرور نداشته باشم، من رو با کارم قضاوت نکن

کوچک که بودم از هیولاهای بدجنس توی قصه ها می ترسیدم.حالا کم‌کم می‌فهمیدم که به همان اندازه هم باید از لبخند بعضی ها و حرف هایی که از تیغ عمیق‌تر می‌بریدند.

برای چیزی گریه کن که ارزشش رو داشته باشه

«به هیچکس نگو کی هستی ، ولی هرگز خودت رو فراموش نکن.»

فایدهٔ ماجراجویی چه بود وقتی آدم کسی را نداشته باشد که ماجراهایش را با او شریک شود؟

ما با مسافتی اندازه ی دو دنیا از هم جدا شده‌ایم؛با خاطرات

گفته بود منتظرم بمون،جایی که زمین به دریا می‌رسه