بریده‌های کتاب آتنا

انسانِ افسرده‌ی اهل دانستن، تمام عمر از ندانستن افسرده است.

زمان، لیاقت ها را می‌سازد و نابود میکند؛ عمل لیاقت را محک می‌زند.

در بداهه‌نوازیِ دوست داشتن، امکان تکرار نیست.

سیه‌بختی انسان از روزی شروع نشد که اشتباه کرد؛ از روزی شروع شد که پی به اشتباه خود برد و به آن اعتراف نکرد...

وقتی کسی حرف نمی‌زند، دلیل این نیست که نمی‌تواند حرف بزند و نمی‌تواند خوب حرف بزند. ضرورتِ گفتن مهم است نه گفتن.

امّاچشمه، خشک می‌شود، دریا نمی‌شود.

عشق در لحظه پدید می‌آید، دوست داشتن، در امتداد زمان. این، اساسی‌ترین تفاوت میان عشق و دوست داشتن است.

دریا به مرداب نمی‌ریزد؛ و اگر ریخت، دیگر دریا نیست، مرداب است...

تنها عشق است که می‌تواند شقاوت را تکیه‌گاه خویش کند. تنها عشق می‌تواند بی رحمانه نگاه کند و فروتنی را به مسخره بگیرد. عشق، مثل انقلاب است. خنجرش را که زمین بگذارد، دیگر چیزی نیست.

غم به جراحت می‌ماند، یکباره می‌آید اما رفتنش، التیام یافتنش و خوب شدنش با خداست. و در این میانه، نمک روی زخم و استخوان لای زخم و زخم بر زخم، حکایتی دیگر است. حکایتی که نه می‌شود گفت و نه می‌توان نهفت.