بریده‌های کتاب امیررضا صدرا

همین که بدبخت نبود،برای این که حس خوش‌بختی کند کفایت می‌کرد.ناژا تازه بیست‌و‌شش سالش شده بود،اما از حالا دلواپس از دست‌دادن بود.این جا هیچ چیز ثبات نداشت.

گه‌گاه این زندان را همچون ساعت شنی بزرگی می‌دیدم،که سقوط هر دانه شن در آن،سقوط ذره‌ای از زمان و فرو افتادن ذره‌ای از بدن،یا چکیدن قطره‌ای از خون ما و نابودی نفسی از هوای باقی‌مانده‌ی زندگانی ما بود.

جز با هیاهو،نمی‌توان حقیقت را پوشاند.

تعارض بخش طبیعی از روابط انسانی است و لازمه ارتباط محسوب می‌شود.ما اغلب پائین بودن فتیله تعارض رامترادف خوشبختی می‌دانیم؛اما چنین نیست.فقدان تعارض نشان دهنده استحکام رابطه نیست و ممکن است در عمل نتیجه عکس داشته باشد.