بریده‌های کتاب امیررضا صدرا

همه همسایه‌ها می‌گفتند:«او افلیج می‌ماند.»زیرا آن‌ها مصیبت‌زده نبودند و کسی که مصیبت‌زده نیست،به معجزه ایمان ندارد.

کسانی که در زندگی خویش رنج نکشیده‌اند سزاوار سعادت نیستند،تراژدی همواره در شأن سرنوشت‌های بزرگ بوده است.

همین که بدبخت نبود،برای این که حس خوش‌بختی کند کفایت می‌کرد.ناژا تازه بیست‌و‌شش سالش شده بود،اما از حالا دلواپس از دست‌دادن بود.این جا هیچ چیز ثبات نداشت.

گه‌گاه این زندان را همچون ساعت شنی بزرگی می‌دیدم،که سقوط هر دانه شن در آن،سقوط ذره‌ای از زمان و فرو افتادن ذره‌ای از بدن،یا چکیدن قطره‌ای از خون ما و نابودی نفسی از هوای باقی‌مانده‌ی زندگانی ما بود.