بریده‌های کتاب Mhmd fthy

توفیق نویسنده اندیشه ای است که بتواند بدل به احساس ، و احساسی است که بتواند بدل به اندیشه شود

برای تشنگان قدرت ، فقط قدرت مهم است ، فقط غنیمت و نه شرف

هرگز چیزی بر زمین سنگین تر از هیچی بر روان انسان فشار نمی‌آورد.

ما مردمان از پند سیر آمده ایم و بر نان گرسنه ایم

ما نیک میدانیم که هر کهتر آرزوی برگذشتن از مهترش را دارد ؛ و آن دونده‌ی وامانده چه می‌خواهد جز پیش افتادن از آن که پیشتر است ؛ و باخته آرزویش چه جز بردن ؟ پیاده دشمن سوار است ؛ و گدا خونیِ پادشاه

هر آدمی فقط به خودش اهمیت می دهد و فقط چیزی را که خود در سر می پروراند دوست دارد ، حتی اگر باور داشته باشد دیگران به او اهمیت می دهند .

هر چه قدر هم آدم های شرور نابود شوند ، عده ای دیگر در قامت مرشد و متولی و سیاستمدار ظاهر می شوند.

زنان و مردان به دلیل زوال فرهنگ ، یا به عبارت بهتر تبدیل آن به سرگرمی صرف ، بی سواد و متقلب شده اند .به عبارت دیگر ، خوشبختانه بردگان کم و بیش سر خوش و خوشحالی هستیم.

خطر ، تابو و ممنوعیتی که حول و حوش هر چیزی ایجاد شود ، آن را به امری بی‌نهایت مطلوب و جذاب تبدیل خواهد کرد.

اما اگر اندیشه ها به ذات خود ، دور افتاده از اهداف علمی، ناپدید شده بودند، در نتیجه، تمام اشکال مخالفت و پاسخ نیز از جوامع ما غیب می شدند.

ما در جهانی زندگی می‌کنیم که در آن هر چیزی که سابقاً هنر،ادبیات و فرهنگ نام داشت دیگر اثری بر آمده از خیال و مهارت خالقانی منحصر به فرد نیست ، بلکه محصول آزمایشگاه‌ها،کارگاه ها و کارخانه هاست، به عبارت دیگر محصول ماشین های لعنتی.

برخی اوقات بی اختیار ، می اندیشم که اتفاقات اطرافم متأثرم می کنند و دقیقا نمی توانم بین امر فرهنگی و چیزهایی تمایز قائل شوم که در این دنیای دیوانه وار مان به کرّات رخ می دهند

حسادت جسمانی مولد قوه تخیل و در عین حال نتیجه قضاوت شخص نسبت به خویشتن است .

بالاترین عذاب های بشر این است که بدون قانون محاکمه شود.

طبیعی ترین تصور انسان ، اندیشه ای که به سادگی به مخیله اش خطور می‌کند و گویی از اعماق فطرتش سرچشمه می‌گیرد ، تصور بیگناهی خویش است.

من هستی را به هر گونه ای که بود از عرش تا فرش می‌پذیرفتم، بی آنکه از قبول ریشخندها‌‌ و عظمت ها یا ذلت‌ هایش‌‌‌ شانه خالی کنم.

سلطان خلق و خوی خویش بودن امتیاز حیوانات بزرگ است

" دو احساس صادقانه مرا دلگرم میداشت: یکی رضایت خاطر از اینکه در این سوی نرده که خوشتر بود قرار داشتم و دیگر تحقیری که کلا نسبت به قضاوت داشتم " ( برگرفته از سخن شخصیت ژان باتیست‌کلمانس )