بریده‌های کتاب Zahra

زخم‌هایش همیشه درد میکردند،نه به اندازه روز اول و هفته‌های اول. ولی همیشه درد میکردند؛دردِ همیشگیِ چیزی از دست رفته.

«احمق وقتی از زمین بیرون می‌رود می‌پرد، از قله‌ی کوه تا ستاره‌ها تا ناکجای ناکجا ولی دانشمند وقتی از نوشته هایش، از قلمش و از کتاب‌های قطورش ناامید میشود، سقوط می‌کند و دیگر پیدایش نمیشود.»

دردش تسکین نمی‌یافت اما با کوشش بسیار خود را مجبور می‌کرد که خیال کند حالش بهتر است و تا وقتی که چیزی نبود که اسباب تنگ خلقی‌اش بشود یا حالش را به هم بزند موفق می‌شد که خود را فریب دهد.

:«هر فکر و خیالی گور بردار نیست. بعضی هاشون هر چی بیشتر دفنشون میکنی ، بیشتر جوونه میزنن.»

کوردلیا یاد حرف مادرش افتاد که می‌گفت فصل تعطیلات برای بعضی آدم‌ها می ‌تواند غمگین‌ترین فصل سال باشد.