بریده‌های کتاب صد نفر

انیشتین می‌گوید:《نمی‌دانم در جنگ جهانی سوم با چه سلاحی می‌جنگیم اما می‌دانم در جنگ جهانی چهارم با سنگ و چماق به جان هم خواهیم افتاد.》

برای کلارک چیزی به نام انزوا معنا نداشت. همه‌جا صداهایی می‌شنید. از گوشه و کنار سلول تاریکش، صدایش می‌زدند. سکوت میان تپش‌های قلبش را پر می‌کردند. از ژرف‌ترین پستو‌های ذهنش فریاد می‌کشیدند. دلش مرگ نمی‌خواست ولی اگر این تنها راه ساکت کردن آن صداها بود، آماده بود بمیرد.

خاطراتش از دیوارهای هر سلولی سنگین‌تر بود.

همان‌طور که از سنین پایین فهمیده بود، اگر کسی می‌خواست کاری انجام شود، خودش باید انجامش می‌داد.

ولی این زیباترین‌ها هستن که می‌تونن بیشتر از همه به تو آسیب برسونن.

همه‌ی ما کارهایی انجام دادیم که بهشون افتخار نمی‌کنیم.

بلامی نمی‌دانست انسان‌های باستان چرا اصلا زحمت مصرف مواد مخدر را به خودشان می‌دادند. چه معنی داشت آشغال در رگت تزریق کنی، وقتی قدم زدن در جنگل همان تاثیر را داشت؟

دیگر نمی‌خواست از قانونِ دیگران پیروی کند. حالش از نبرد برای بقا به هم می‌خورد.

خم شد و یک مشت دیگر آب برداشت. اگر می‌خواست آن را توصیف کند، می‌گفت طعمش ترکیبی از زمین و آسمان است و بعد هرکس را که به او می‌خندید. با مشت می‌زد.

هیچ دارویی قدرت ترمیم دلی شکسته را نداشت.

چیزهایی بودند که آدم هیچ‌وقت نمی‌توانست فراموش کند.

می‌دانست فکرش احمقانه است. باران فقط آب بود و چیزی به نام شروع تازه وجود نداشت. راز همین بود؛ باید تا ابد بارِ آن را به دوش می‌کشیدی و بهایش اهمیتی نداشت.

به درد اهمیتی نمی‌داد. هر احساسی بهتر از این اندوه و غم بود.

آدم‌های خوب هم ممکنه اشتباه کنن.

چشمانش را بست و تصور کرد چه حسی دارد. آزادی از دست همه‌کس و همه‌چیز، حتی از گذشته‌اش. شاید حتی از خاطراتی که تمام عمر دست از سرش بر‌نداشته بودند.

ولی بلامی می‌دانست اندوه همین است. نمی‌شد از آدم دیگری انتظار داشت که در عذابت با تو شریک شود. باید درد را تنهایی تحمل می‌کردی.

بلامی میدانست اندوه همین است . نمیشد از آدم دیگری انتظار داشت که در عذاب با تو شریک شود. باید درد را تنهایی تحمل میکردی .