بریده‌های کتاب محدوده ی مرگ؛ صدای مردگان

من به خاطرات اعتقاد دارم. به این اعتقاد دارم که وقتی یکی رو دوست داری، اون رو اون‌قدر خوب به یاد می‌آری که یه جورهایی شبیه یه شبح میشه. اون‌قدر زیاد یادشون میفتی که حس می‌کنی توی اتاق بغلین، یا همین نزدیکی‌ها و هر لحظه ممکنه بیان تو.

چهره‌ی آدم به چه دردی میخوره؟ به درد دروغ گفتن و گمراه کردن.

چهره‌ی آدم به چه دردی میخوره؟ به درد دروغ گفتن و گمراه کردن.

بیشترِ اشباح...فقط وجود دارن.اونها مثل آدم های عادی نیستن.اغلب یه خاطره ای از یه آدم هستن.تکه‌ای از گذشته که در زمان حال گیر کرده.اما بعضی اوقات...گاهی...اون‌ها چیزی بیشتر از این هستن.چنین اشباحی فقط وجود ندارن،اون‌ها عمل هم میکنن.یه چیزی رو میخوان.این‌جور وقت ها،یعنی وقتی چیزی رو میخوان،خطرناک هستن.

او می‌گفت:الیویا،وقتی میترسی،معنیش اینه که داری به آینده فکر میکنی.به چیزی فکر میکنی که ممکنه اتفاق بیوفته.اگر داری کار خطرناکی میکنی،نباید به آینده فکر کنی.باید فقط به الان فکر کنی.و اگر فقط به الان فکر کنی،دیگه نمیترسی.

چهره‌ی آدم به چه دردی میخوره؟ به درد دروغ گفتن و گمراه کردن.