تنها، تنها، تنهای تنهای تنها تنها در میان دریایی پهناور... هفت روز، هفت شب، به آن نفرین نظر کردم؛ اما مرگ به سراغم نیامد.

چهره‌ی آدم به چه دردی میخوره؟ به درد دروغ گفتن و گمراه کردن.

خیلی چیزها عادلانه نیست.

حسم درست مثل لحظه پیش از پریدن توی عمیق ترین قسمت استخر بود. انگار دارید به جایی می‌روید، هنوز نرسیده‌اید؛ اما می‌دانید که راه برگشتی نیست!