بریده‌های کتاب هفت جاویدان : همزاد آفتاب

《چگونه ممکن است ایزدان زخمی شوند؟ مگر نه اینکه آسیب‌های زمینی بر ایزدان آسمان کارگر نیست،پس چرا؟》 جوان گفت:《زمین ساحت رنج است پسر کیومرث. ساحت مرگ. همین که بر آن فرود بیاییم،فانی خواهیم شد،اما زمین بخشی از جان آسمانی ما هم هست...وقتی زمین آلوده شد و آب‌ها به گنداب بدل شد،جان هریک از ما آسیب دید. ضعیف شدیم.تا جایی که چاره را در فرود آمدن بر زمین و یافتن راهی برای شفا دیدیم...》

خاطره‌ی پیروزی‌های قدیم اگر به کار ساختن یک پیروزی تازه نیاید، به چه درد دیگری خواهد خورد؟

زمان همیشه مرهم درد نیست؛ گاهی زخم را عمیق تر می کند.

ما زخم هایمان را دوست داریم. گاهی تنها سوزش آنهاست که یادمان می آورد زنده ایم.

پریچهر و جمشید شانه به شانه‌ی هم از بالای میدان به مردم نگاه می کردند. به سرزمینشان. چقدر به سرو های ابرکوه شبیه بودند، بلند بالا، سرسبز و راست. سر خم نکرده. جان به در برده.

...برای آنان که در دریا ماندند برای آنان که در خشکی مردند برای گنج های ما که با باد رفت به یاد رنج های ما که یادگار ماند... حالا می‌دانست کلمه می‌تواند حریف اندوه و تاریکی شود اما نه به‌تنهایی.