بریده‌های کتاب انسان ها، هیچ جا خانه نمی شود

ما ایمانمان را خودمان پرورش می‌دهیم، همان‌گونه که سرنوشتمان را رقم می‌زنیم. ایمان خودبه‌خود سراغ آدم نمی‌آید؛ باید برای رسیدن به آن تلاش کرد.

سعی می کنیم افکارمان را با آنچه به ما گفته اند صحیح است هماهنگ کنیم.

آن‌ها در بدنی هستند که می‌میرد و زندانی شدن در یک اتاق بیشتر نگران‌شان می‌کند!

واقعیت فقط یک توهمه. یه توهم پایدار و بلند مدت. بعضی وقت ها توهم اون واقعیته که هنوز درکش نکرده یم.

چند هزار سال دیگه اگه هنوز بشری روی زمین باشه تقریبا هر چیزی که الان میدونی یا باور داری رد شده و حرف‌ها و افسانه‌های جدیدتری که قراره اون‌ها هم رد بشن جای اینها رو گرفته.

نمی‌شد انسان‌های زنده را دید و تصور نکرد که مرگشان چه خلأ بزرگی می‌تواند ایجاد کند. همه‌ی آدم‌های روی زمین را به‌مثابه‌ی فقدانی می‌دیدم که در انتظار وقوع بود.

به گمانم این یکی از هدف های مطالعه است. به ما کمک می کند زندگی هایی را فراتر از زندگی ای که اکنون داخلش هستیم تجربه کنیم. آلونک تک اتاقی ذهنمان را به یک عمارت بدل می کند.

انسان بودن به معنی ترسیدن از حماقت ذاتی خودمان است. توضیحات اضافه خارج از کتاب در باره این جمله کتاب: ( این جمله به زبان ساده به این معناست که انسان بودن، یعنی پذیرفتن اینکه همهٔ ما ممکن است اشتباه کنیم و گاهی تصمیماتی بگیریم که چندان عاقلانه به نظر نمی‌رسند. این ترس از اشتباه یا حماقت، بخشی از شناخت و درک محدودیت‌های انسانی ماست و می‌تواند ما را به یادگیری، رشد و احتیاط بیشتر در زندگی هدایت کند. چیزی شبیه این مفهوم که: ما انسان هستیم، پس کامل نیستیم و همین نواقص است که ما را شکل می‌دهد.)

اگر فکر می کنی چیزی زشت است،دقیق تر نگاه کن.زشتی فقط درست ندیدن است.

تو به این جهان نیومدی که کامل و بی عیب و نقص باشی. هیچ کدوم از ما نیستیم. تو اومدی تا زندگی کنی.

وقتی یک کودک می‌میرد، دو جور اندوه انسان را عذاب می‌دهد. اندوه از دست رفتن کسی که بود و اندوه از دست رفتن کسی که می‌توانست باشد.

اگر چشم ها را ببینید، شخص و زندگی درون او را میبینید.

مرگ سعادتمندانه این است که کامل بمیری، جوری زندگی کنی که انگار داری غذای لذیذی می خوری، جوری از هر مرحله لذت ببری که وقتی تمام شد احساس سیری کنی.

مشکل خود من بودم. راه فراری از اندوه و تنهایی وجود نداشت.تا زمانی که من توی این جسم پیر با این خاطرات پوسیده گیر افتاده بودم، در حبس ابد خودم بودم.

آنچه کمیاب است عشق نیست، بلکه چیزی بهتر از آن است. درک متقابل. اگر طرف مقابلت تو را درک نکند، عشق معنایی ندارد. او فقط عاشق تصوری است که از تو توی ذهنش دارد. او عاشق عشق است، نه عاشق تو. بنابراین، درک شدن مهم‌تر است. نه تنها درک شدن، بلکه وقتی کسی تو را درک کرد، قدر تو را هم بداند. این چیزی است که اهمیت دارد.

میگفت،غیر ممکن است زندگی را احساس کنی و نخواهی از آن محافظت کنی.

داشتم به چیزی نگاه میکردم که خارج از من در عین حال درون من بود.(عشق یا امید)

شاید تعریف دیوانگی همین باشد: تنهاییِ ناشی از درک چیزهایی که دیگران درک نمی کنند‌.

زندگی هم همین طور است. می توانی مخاطرات و پاداش های احتمالی را سبک سنگین کنی و بعد دست به انتخاب بزنی. هم برای افراد محتاط جذاب است و هم برای افراد پر دل و جرئت.