بریده‌های کتاب زندگی ناممکن

درک انسانی ما از جهان به شدت محدود است و ما چنان روی جهان بینی خودمان تعصب داریم که هر چیزی را که با آن سازگار نباشد باور نمی کنیم. گاهی ما نمی توانیم حقیقتی را که درست جلوی چشممان است بپذیریم.

ما ایمانمان را خودمان پرورش می‌دهیم، همان‌گونه که سرنوشتمان را رقم می‌زنیم. ایمان خودبه‌خود سراغ آدم نمی‌آید؛ باید برای رسیدن به آن تلاش کرد.

سعی می کنیم افکارمان را با آنچه به ما گفته اند صحیح است هماهنگ کنیم.

واقعیت فقط یک توهمه. یه توهم پایدار و بلند مدت. بعضی وقت ها توهم اون واقعیته که هنوز درکش نکرده یم.

نمی‌شد انسان‌های زنده را دید و تصور نکرد که مرگشان چه خلأ بزرگی می‌تواند ایجاد کند. همه‌ی آدم‌های روی زمین را به‌مثابه‌ی فقدانی می‌دیدم که در انتظار وقوع بود.

به گمانم این یکی از هدف های مطالعه است. به ما کمک می کند زندگی هایی را فراتر از زندگی ای که اکنون داخلش هستیم تجربه کنیم. آلونک تک اتاقی ذهنمان را به یک عمارت بدل می کند.

انسان بودن به معنی ترسیدن از حماقت ذاتی خودمان است. توضیحات اضافه خارج از کتاب در باره این جمله کتاب: ( این جمله به زبان ساده به این معناست که انسان بودن، یعنی پذیرفتن اینکه همهٔ ما ممکن است اشتباه کنیم و گاهی تصمیماتی بگیریم که چندان عاقلانه به نظر نمی‌رسند. این ترس از اشتباه یا حماقت، بخشی از شناخت و درک محدودیت‌های انسانی ماست و می‌تواند ما را به یادگیری، رشد و احتیاط بیشتر در زندگی هدایت کند. چیزی شبیه این مفهوم که: ما انسان هستیم، پس کامل نیستیم و همین نواقص است که ما را شکل می‌دهد.)

تو به این جهان نیومدی که کامل و بی عیب و نقص باشی. هیچ کدوم از ما نیستیم. تو اومدی تا زندگی کنی.

وقتی یک کودک می‌میرد، دو جور اندوه انسان را عذاب می‌دهد. اندوه از دست رفتن کسی که بود و اندوه از دست رفتن کسی که می‌توانست باشد.

مرگ سعادتمندانه این است که کامل بمیری، جوری زندگی کنی که انگار داری غذای لذیذی می خوری، جوری از هر مرحله لذت ببری که وقتی تمام شد احساس سیری کنی.

مشکل خود من بودم. راه فراری از اندوه و تنهایی وجود نداشت.تا زمانی که من توی این جسم پیر با این خاطرات پوسیده گیر افتاده بودم، در حبس ابد خودم بودم.

آنچه کمیاب است عشق نیست، بلکه چیزی بهتر از آن است. درک متقابل. اگر طرف مقابلت تو را درک نکند، عشق معنایی ندارد. او فقط عاشق تصوری است که از تو توی ذهنش دارد. او عاشق عشق است، نه عاشق تو. بنابراین، درک شدن مهم‌تر است. نه تنها درک شدن، بلکه وقتی کسی تو را درک کرد، قدر تو را هم بداند. این چیزی است که اهمیت دارد.

داشتم به چیزی نگاه میکردم که خارج از من در عین حال درون من بود.(عشق یا امید)

شاید تعریف دیوانگی همین باشد: تنهاییِ ناشی از درک چیزهایی که دیگران درک نمی کنند‌.

زندگی هم همین طور است. می توانی مخاطرات و پاداش های احتمالی را سبک سنگین کنی و بعد دست به انتخاب بزنی. هم برای افراد محتاط جذاب است و هم برای افراد پر دل و جرئت.

لحظه ای که احساس درماندگی میکنی اغلب همان لحظه ای است که به حقیقت پی می بری. وقتی که همه چیز اشتباه است، نیاز داریم به ته خط برسیم تا بلاخره تغییری رخ بدهد.ما گاهی باید احساس کنیم گیر افتاده ایم تا بلاخره دست بجنانیم وراهی برای خروج پیدا کنیم.

اگر میخواهی دنیای جدیدی را ببینی، نیازی نیست سوار سفینه بشوی. فقط باید نگرشت را تغییر دهی.

زندگی برنامه های بسیار بیشتری از آنچه تصور میکنیم برای ما دارد، و ذهنمان هم قابلیت هایی فراتر از آنچه می پنداریم.

زمانی که سوگوار کسی هستی، پیامش را در همه چیز می بینی. حتی در رقص نور روی تیغه ی علف. تمام جهان تبدیل می شود به مترجم او.

میگفت،غیر ممکن است زندگی را احساس کنی و نخواهی از آن محافظت کنی.