بریده‌های کتاب حماسه‌ی سجادیه؛ اگر غم لشگر انگیزد

این سجادی که اکنون ساکن زمین است، یک موجود فوق بشری که نیست آدمی است با همۀ حواس و غریزه‌های انسانی یعنی تشنگی و گرسنگی دارد خواب و بیداری دارد بیم و امید دارد خشم و شهوت دارد شادابی و خستگی دارد و در کل جامع همۀ طبایع و غرایز بشری است. روبات نیست که از خودش هیچ اراده و اختیاری نداشته باشد و مطابق تنظیمات کارخانۀ الهی عمل کند. خلبان طیاره هم نیست که سیستم را بر روی اتوپایلت بگذارد و همه چیز را به مرکز کنترل. بسپارد اینها اگر اراده و اختیاری از خودشان نمی‌داشتند که کارهای مثبت‌شان ارزش پیدا نمی‌کرد اگر حق انتخاب نمی‌داشتند که موفقیت‌هایشان هنر محسوب نمی‌شد

من اساساً با کسانی که همینطور خشک‌خشک با پست و مقام ارضا و اقناع میشوند، بیشتر حال میکنم تا کسانی که پست و مقام را وسیله‌ای برای رسیدن به آلاف و علوف و لذتهای دنیا در نظر می‌گیرند. چرا که بهره نبردن از لذتهای دنیا، بهترین وسیله برای گول زدن خودشان و مردم محسوب می‌شود و امکان بازگشت و توبه را از آنان سلب می‌کند. به مقام و منزلتی که آمیخته با لذتهای دنیایی نیست، به راحتی می‌شود قداست بخشید و اتیکت مسئولیت شرعی و تکلیف الهی و قربه الی الله و ... به آن الصاق کرد. خلاصه در آن مدل، یک خسرالدنیا و الاخرت نامحسوسی نهفته که دل و جگر کسی مثل من را خیلی حال می‌آورد.

مردم ممکن است در حالت خوشی و شادکامی، خدا را فراموش کنند ولی در فقر و بلا و بدبختی، اولین چیزی که به یاد می آورند، خداست. و اولین کسی را هم که زیر سوال می برند، خداست.

خداوندی که آب را قبل از عطش آفریده چگونه ممکن است آن را از چشم انسان تشنه بپوشاند!؟ و از جگرش دریغ کند!؟