بریده‌های کتاب همیشه شوهر

در زمان ما،دیگر ارزش اشخاص معلوم نمی شود،و تصدیق کنید که بدترین بیماری عصر ما این است که دیگر نمی توان فهمید از که باید قدردانی کرد!این طور نیست؟

نظریات بزرگ بیشتر از قلب های بزرگ تراوش میکند،تا از هوش و فراست های بزرگ...

اغلب، هنگام شب، افکار و احساساتش تقریبا به طور کلی تغییر شکل میداد و بیشتر آنها، شباهت خود را نسبت به آنهایی که در ابتدای روز داشت کاملاً از دست میداد این موضوع او را متعجب میساخت و حتی به پزشک مشهوری که میشناخت مراجعه میکرد. و طبیعتا از آنچه که به سرش می آمد با خوشمزگی حرف زد. هنگام مراجعت فهمید که تغییر شکل و حتی تزاید افکار و احساسات در ساعات بی خوابی، و به طور کلی هنگام شب، حادثه ای است عادی که در میان اشخاصی که «فکر میکنند و شدیدا حس میکنند» رایج است، فهمید که ایمانهای سراسر یک زندگی در اثر نفوذ نابود کننده ی بیخوابی و شب ناگهان تغییر شکل میدهند. دفعتا، بی هیچ دلیل، شوم ترین تصمیم ها اتخاذ میشود؛ البته، همه ی اینها تا یک نقطه ی معین صدق میکند؛ و اگر در آخر کار این شخص به شدت این تزاید احساسات را درک کند تا به جایی که از آن رنج ببرد، آن وقت مسلما این آثار بیماری است.

سر خود را تکان ندهید،درباره من قضاوت نکنید،من خودم درباره خودم قضاوت کرده ام و الان مدت ها است که خودم را محکوم کرده ام.

این آدم‌هایی که یک دقیقه قبل هنوز نمی‌دانند آدم خواهند کشت یا نه، وقتی یک‌بار چاقویی را در دست‌های لرزانشان گرفتند و روی انگشتانشان اولین جهش خون گرم را حس کردند؛ نه تنها آدم را حتما خواهند کشت، بلکه به اصطلاح محکومین به اعمال شاقه، سر شما را با یک ضرب جدا کرده و به دور پرتاب خواهند کرد.

افکار بزرگ بیشتر از عواطف لطیف سرچشمه می‌گیرند تا از ذهن‌های بزرگ.

در زمان ما،در آغوش فشردن ها و اشک های گذشت و مرحمت،حتی در اشخاص شریف هم به نتیجه نمی رسد و موثر واقع نمی شود.آن وقت در مورد من و شما چه می توان گفت؟

اکنون هیچ چیز را بیشتر از اینکه کاملا تنها بماند دوست نمی‌داشت...

مردی بود که مدت درازی آزاد زیسته بود، اکنون دیگر زیاد جوان نبود. سی و هشت و یا سی و نه سال داشت و این "پیری" همان‌طور که خودش می‌گفت، "تقریبا به طور ناگهان" فرا رسیده بود اما خودش می‌فهمید که این پیری به واسطه‌ی گذشت سال‌ها نیست. ولی می‌توان گفت که کیفیت این سال‌ها او را پیر کرده بود و علت بدبختی‌هایش نیز بیشتر درونی بود تا بیرونی.

خوشی های دنیا هرگز او را کاملاً در خود فرو نمی‌بردند.

غم خودت را می‌نوشی و انگار از آن سرمست می‌شوی.

افکار والا بیشتر از احساسات والا سرچشمه می‌گیرند تا از هوش سرشار.

هنوز دو ماه از جدایی‌شان نگذشته بود که در پترزبورگ آن پرسشِ تا ابد بی‌پاسخ به سراغش آمد: آیا واقعا این زن را دوست داشت یا همه‌ی این‌ها تنها یک "تلاطم" بود؟ و این پرسش به‌هیچ‌وجه از سر سبک مغزی یا تحت تأثیر شوری نبود که به تازگی به جانش افتاده بود.

طبیعت ناقص‌الخلقه‌ها را دوست ندارد و با "راه حل‌های طبیعی" آن‌ها را نیست و نابود می‌کند. ناقص‌الخلقه ترینِ ناقص‌الخلقه ها آن ناقص‌الخلقه ای است که احساسات پاک و نجیب دارد. طبیعت برای ناقص‌الخلقه ها نه مادری غم‌خوار، که نامادری است. طبیعتْ ناقص‌الخلقه را می‌زاید، اما به جای آنکه دلسوزش باشد، او را مجازات می‌کند، آن هم چه مجازاتی. در زمانه‌ی ما، آغوش و اشک مغفرت برای انسان‌های آبرومند هم گران تمام می‌شود، چه برسد امثال من و تو.

من از منابع موثقی شنیده‌ام که حقیقتا بیماری مهلکی دارد! همان رفیق شش ساله‌ام! آه، آلکسی ایوانوویچ، همان‌طور که گفتم و باز هم تکرار می‌کنم، در چنین حال و هوایی آدم دلش می‌خواهد فرو برود توی زمین. به خدا راست می‌گویم! اما لحظه‌ای بعد تنها به این فکر می‌کنی که یکی از آن به اصطلاح شاهدان و همدستان قدیمی را پیدا کنی و در آغوش بگیری، حالا هر کسی که می‌خواهد باشد، آن هم تنها برای آن‌که گریه کنی، یعنی صرفا برای گریه کردن و نه هیچ چیز دیگری... .

اصولاً تغییر هم که می‌کند، بدتر می‌شود!

مدام که نمی‌توان از یادآوری خاطرات عذاب کشید؛ می‌توان، در هنگام تنفس، استراحت کرد و خوش گذراند

این آدم‌ها همین آدم‌هایی که تا یک دقیقه قبل نمی دانند چاقو را فرو خواهند کرد یا نه، به محض آن‌که تیغ را در دستان لرزان خود بگیرند و اولین شتک‌های خون داغ را بر انگشتان خود احساس کنند، نه تنها چاقو را فرو می‌کنند، بلکه سر آدم را هم گوش تا گوش می‌برند.

دشمن مرده خوب است، اما زنده‌ی او بهتر است!

آدم دلش می‌خواهد فرو برود توی زمین. به خدا راست می‌گویم! اما لحظه‌ای بعد تنها به این فکر میکند که یکی از این به اصطلاح شاهدان و همدستان قدیمی را پیدا کنی و در آغوش بگیری، حالا هر کسی که می‌خواهد باشد، آن هم تنها برای آن که گریه کنی، یعنی برای صرفا گریه کردن و نه هیچ چیز دیگری...