بریده‌های کتاب پرواز شبانه

- لورو در جوانی سروکاری با عشق و عاشقی داشته‌ای؟ - عشق و عاشقی، قربان، آخر... - خیال می‌کنم وقتش را نداشته‌ای... مثل خود من. - قربان، خیلی فرصتش را نکرده‌ام.

...همیشه چیزهایی که زندگی را برای مردم شیرین می‌کند «برای وقتی که فرصت آن را داشته باشم» به تعویق افکنده بود.

این توفان ها یک جایی جا گرفته بودند؛ درست مثل کرم که توی میوه می‌رود؛ شب قشنگی بود، اما این توفان ها آن را خراب می‌کردند، و تلگرافچی از ورود به این سایه که آبستن خرابی بود نفرت داشت.

من مثل پدر کودک بیماری هستم که در میان جمعیت راه برود و قدم‌های کوتاه بردارد، چون در سینه‌ی خود سکوت وَهم گرفته‌ی خانه‌ی خود را با خود می‌برد.

زن به جا مانده، غمناک به گلها و کتابها، آن چیزهای کوچک دوست نما، نگاه می‌کرد که در نظر مرد بیش از ته دریا ارزش نداشتند.

خوشی و سعادت آدمی نه در آزادی اوست که در قبول تکلیف است.

شجاع مردان دلاوری های خود را نهان می‌دارند همچنان که بزرگواران صدقه‌ای را که می‌دهند پوشیده می‌دارند. کارهای خود را به صورت دیگری جلوه می‌دهند یا برایشان بهانه می‌تراشند.

...هنوز هیچ نشده شب یکی از آن سه را باز میداد، همچنان که دریا گنجینه‌ای را که مدت ها بازیچه امواج بوده است به ساحل باز می‌دهد.

در درون ذهن او، همچون اقیانوس گمشده‌ای که صدای اندوه خود را برآورد، تمامی خوشی های آرام زندگی که وی به دور افکنده بود، زنده شدند.

یکبار دیگر خود را همچون شیری در دام افتاده دید و غمی سترگ بر او چیره شد.

شجاعت مجموعه‌ی در هم جوشی از چند احساس است که چندان هم ستودنی نیستند. اندکی خشم، قدری غرور و بسیاری لجاجت و هجان نمایشی و بی ارزش قدرت نمایی. از همه بالاتر تحریک نیروهای بدنی شخص که به هر حال جایشان آنجا نیست.