بریده‌های کتاب تا روشنایی بنویس!

تنبلِ بیکاره، ضعیف، خودنما، متکلّف، نخبه‌گرا... این‌ها ویژگی‌هایی است که نهایتاً مترادف شد با محقق کم‌حافظه، کتاب‌خوان عینکی، کرمِ کتاب، همان که خورهٔ خواندن است.

اگر بخواهیم از نظریهٔ آگاهی، یعنی رنج پیروی کنیم باید قید هر دانش و یادگیری را بزنیم، زیرا انسان هر چه بیشتر بداند بهتر می‌فهمد دارد چه بلایی بر سرش می‌آید.

_ و شما آقای فرانس [آناتول فرانس] همه‌ی این کتاب‌ها را خوانده‌اید؟ + فقط یک‌دهم آن‌ها را. مگر شما هر روز از چینی‌مرغی‌های خود استفاده می‌کنید؟

راستی مگر می‌شود بدون خواندن نوشت، و بی این که بنویسیم واقعا بخوانیم؟

هر خواندن ( و یا «خوانده شدن») با حال و فضایی همراه و دارای هاله‌ای است. بو و رنگ کتاب، آوای کسی که آن را برایمان می‌خواند، صداهای پیرامونی، دلواپسی‌ها، ترس‌ها و شاید شادی‌ها.

« هرچیز نزدیکی دور می‌شود» به فرایند بلندخوانی هم اشاره دارد. آشناترین متن را وقتی بلند بخوانیم یا بر ما بخوانند از ما دور می‌شود. آن را از بیرون می‌بینم که دارد تنهایمان می‌گذارد و می‌رود. به پرواز درمی‌آید. دورِ دور می‌شود. گویی اصلا آن را ندیده بودیم. عیناً مثل دم غروب که دنیا از ما فاصله می‌گیرد.