« هرچیز نزدیکی دور می‌شود» به فرایند بلندخوانی هم اشاره دارد. آشناترین متن را وقتی بلند بخوانیم یا بر ما بخوانند از ما دور می‌شود. آن را از بیرون می‌بینم که دارد تنهایمان می‌گذارد و می‌رود. به پرواز درمی‌آید. دورِ دور می‌شود. گویی اصلا آن را ندیده بودیم. عیناً مثل دم غروب که دنیا از ما فاصله می‌گیرد.

هر خواندن ( و یا «خوانده شدن») با حال و فضایی همراه و دارای هاله‌ای است. بو و رنگ کتاب، آوای کسی که آن را برایمان می‌خواند، صداهای پیرامونی، دلواپسی‌ها، ترس‌ها و شاید شادی‌ها.

راستی مگر می‌شود بدون خواندن نوشت، و بی این که بنویسیم واقعا بخوانیم؟

« هرچیز نزدیکی دور می‌شود» به فرایند بلندخوانی هم اشاره دارد. آشناترین متن را وقتی بلند بخوانیم یا بر ما بخوانند از ما دور می‌شود. آن را از بیرون می‌بینم که دارد تنهایمان می‌گذارد و می‌رود. به پرواز درمی‌آید. دورِ دور می‌شود. گویی اصلا آن را ندیده بودیم. عیناً مثل دم غروب که دنیا از ما فاصله می‌گیرد.

هر خواندن ( و یا «خوانده شدن») با حال و فضایی همراه و دارای هاله‌ای است. بو و رنگ کتاب، آوای کسی که آن را برایمان می‌خواند، صداهای پیرامونی، دلواپسی‌ها، ترس‌ها و شاید شادی‌ها.

راستی مگر می‌شود بدون خواندن نوشت، و بی این که بنویسیم واقعا بخوانیم؟