پارادوکس کتاب خوانی این است که راهیابی به خودمان با گذر از کتابها شدنی است، اما این راه باید یک گذرگاه بماند. کتاب‌خوان خوب صرفاً درگیر پیمودن کتاب‌ها می‌شود یعنی کتاب‌خوانی که می‌داند هر کتاب حامل بخشی از خود او و ابزار دسترسی به این بخش است، به شرط آنکه خردمند باشد و سفرش را در یک کتاب به پایان نبرد. چنین پیمایشی است که در مجموعه گونه گون و الهام بخشی از کتاب‌خوان‌ها همچون والری رولو مارتینز یا برخی دانشجویانم دیده ایم آنها وقتی درگیر مؤلفه ای از یک اثر می‌شوند که آشنایی مبهمی با آن دارند یا هیچ آن را نمی‌شناسند، پیگیر تأمل‌ها و تعمق‌های خود می‌شوند بدون آنکه نگران چیز دیگری باشند و بدین ترتیب مراقب‌اند خودشان را گم نکنند.

"آنچه در حافظه ما می‌ماند، نسخه کاملی از یک کتاب نیست، بلکه برش هایی است از جزئی خوانیِ کتابِ به یاد مانده و هر از گاهی به هم پیوند خورده و سپس با فانتزی های شخصی مان بازآرایی می‌شود. سرانجام، ماییم و بازمانده ای ساختگی از کتاب ها، چیزی از جنس خاطره پوشان های فروید که کارکرد اصلی‌شان پوشاندن دیگر چيزهاست. "

" آیا کتابی که خوانده و کاملاً فراموش کرده اید، یا حتی کتابی که فراموش کرده اید آنرا خوانده اید، هنوز هم کتابی خوانده شده به شمار می‌آید؟" :-)