بریده‌های کتاب تجربه های جدید در کاشت موش و اختراع پلنگ (ماجراهای ریگو و رزا 2) (تصویرگر کاترین شرر)

و من حتی بیشتر از لحظه ی طلوع خورشید تو را دوست دارم. وقتی که آخرین تکه اش از پشت تپه در میآید و بعد آزاد و گرد در آسمان قرار میگیرد. رزا تصمیم گرفت بگوید: «اوه بله من هم طلوع خورشید را دوست دارم اما فقط یک چیز هست که تقریبا آن را اندازه ی تو دوست دارم.» ریگو میخواست بداند. «چه چیزی را؟» رزا با صدای بلند گفت: «خودم را و چیزی هست که آن را از تو و خودم هم بیشتر دوست دارم.» ریگو هیجان زده :پرسید: «آن دیگر چیست؟ «ما.»

ریگو خندید و فکری کرد:"در مورد آدم‌ها چه چیزی باید روی تابلو نوشته می‌شد؟" رزا پیشنهاد کرد :"حیوانات اجتماعی مهربان که شاید با گوسفندها فامیل باشن."

"و چرا شعر باید قافیه داشته باشد؟" "قافیه مثل کلیدی است که در قلب را بر ما می‌گشاید. مثل وردی جادویی" رزا حرکتی کرد یعنی این چیزها را کوچک می‌شمارد." درِ قلب را می‌گشاید؟ چه مزخرفی! کدام احمقی در قلبش را پیشاپیش قفل کرده است؟ قلب که دوچرخه نیست."