بریده‌های کتاب مردن

"می‌دانی، من جزو آدم‌هایی نیستم که برایشان معجزه اتفاق می‌افتد."

چرا باید ناگهان دوباره سرشار از امید میشد؟آخ،امید!این چیزی بود فراتر از امید،این اطمینان خاطر بود.

« تو پزشکی و طبق الگو نظر می دهی، مریض ها خودشان بهتر می دانند چه چیزی به دردشان می خورد. این سهل انگاری و بی فکری است که بگذارید من اینجا بخوابم و بمیرم.در جنوب گاهی معجزه رخ می دهد. امید همیشه وجود دارد، و تا وقتی سر سوزنی امید هست، دست روی دست گذاشتن صلاح نیست. از انسانیت به دور است که آدم را به دست سرنوشتش بسپارند، و این همان کاری است که شماها با من می کنید. من میخواهم بروم جنوب،می خواهم برگردم به بهار.»

در اطرافشان آدم‌های بسیاری بودند که رفت‌و آمدکنان گپ می‌زدند، می‌خندیدند، سرگرم زندگی بودند و هیچ به مرگ فکر نمی‌کردند.

ما از زمان و مکان چه می‌دانیم!… معمای جهان… شاید وقتی بمیریم، این معما را حل کنیم…

هی، عزیزم، گریه نکن. تو خودت خبر نداری که این دنیا بدونِ من برایت چقدر زیبا خواهد بود.

ترس از مرگ مثل خود مُردن طبیعی است!

بله ،ما آدم ها از آینده چه می دانیم؟ فلیکس با اشتیاق دنباله ی حرف ماری را گرفت.((از فردا چه می دانیم؟از هیچ چیز و هیچ جا خبر نداریم!))

در اطرافشان آدم های بسیاری بودند که رفت و آمدکنان گپ می زدند، می خندیدند، سرگرم زندگی بودند و هیچ به مرگ فکر نمی کردند.