بریده‌های کتاب مردن

چرا باید ناگهان دوباره سرشار از امید میشد؟آخ،امید!این چیزی بود فراتر از امید،این اطمینان خاطر بود.

« تو پزشکی و طبق الگو نظر می دهی، مریض ها خودشان بهتر می دانند چه چیزی به دردشان می خورد. این سهل انگاری و بی فکری است که بگذارید من اینجا بخوابم و بمیرم.در جنوب گاهی معجزه رخ می دهد. امید همیشه وجود دارد، و تا وقتی سر سوزنی امید هست، دست روی دست گذاشتن صلاح نیست. از انسانیت به دور است که آدم را به دست سرنوشتش بسپارند، و این همان کاری است که شماها با من می کنید. من میخواهم بروم جنوب،می خواهم برگردم به بهار.»

در اطرافشان آدم‌های بسیاری بودند که رفت‌و آمدکنان گپ می‌زدند، می‌خندیدند، سرگرم زندگی بودند و هیچ به مرگ فکر نمی‌کردند.

ما از زمان و مکان چه می‌دانیم!… معمای جهان… شاید وقتی بمیریم، این معما را حل کنیم…

"می‌دانی، من جزو آدم‌هایی نیستم که برایشان معجزه اتفاق می‌افتد."