بریده‌های کتاب این منم!: سفری از درماندگی به التیام

اگر یاد بگیرم که به این باور برسم که احساسات وجود دارند و به سوی آنها قدم بردارم، آنها هم به سمتم سرازیر می شوند. گفتن این که (وقتی حالم بهتر بشه ، دوباره می رقصم. وقتی حالم بهتر بشه دوباره غروب رو تماشا میکنم) آسان است ، اما اگر هیچ قدمی بر ندارید، اگر خودتان را به آب و آتش نزنید، همان جایی که هستید خواهید ماند.

نوعی حس اولیه در وجود همه انسان‌هاست؛ ما هنوز که هنوز است همان نئاندرتال‌های ابتدایی هستیم. ما تنها یک‌کار روی این کره خاکی داریم؛ زنده ماندن. اما مشکل اینجاست که زنده ماندن می‌تواند زندگی را کمی چالش‌برانگیز کند.

پذیرا بودن موقعیت‌ها با آغوش باز فقط درها را برایتان باز نمی‌کند؛ بلکه کاری می‌کند تا درها از جایشان کنده شوند!

به آسمان می گویم: (خیلی قشنگی.) به خودم قولی می دهم: هر وقت چیز زیبایی ببینم ، از زیباییش حرف خواهم زد.آن زیبایی را به خودم و بقیه دنیا گوشزد خواهم کرد.

وقت هایی ضمن درد روحی ما از لحاظ عاطفی خودمون رو از تجربه‌ای جدا می‌کنیم تا بتونیم از لحاظ جسمی زنده بمونیم.

همگی تظاهر به بی‌گناهی می‌کنیم اما هیچ کدام بی‌گناه نیستیم.

زخم‌های کهنه اغلب پشت سرشان دردهای گاه و بی‌گاه به یادگار می‌گذارند و این چیزی نیست که بخواهید بابتش نگران باشید.

کاش می‌شد بعضی روزها این درد زشت و پرقدرت را مثل تیشرت به تن کنم تا خودش را نشان دهد؛ آن وقت دیگران می‌فهمیدند که نباید از من توقع زیادی داشته باشند.