بریده‌های کتاب مقدمه یی بر مصورسازی کتاب های کودکان

مسلّما، زمان، خیلی چیزها را از بین می‌برد، من‌جمله هر بنای سست را، هر اثر بد را، و چه بسا سرانجامْ هر تولیدِ ضدانسانی را.

کودک تا حدود ۹ سالگی با تصویر زندگی می‌کند، با تصویر فکر می ‌کند، با تصویر سفر می‌کند، رشد می‌کند، بازی می‌کند و خوی۵را می‌سازد

گاه، آشكارا، حس مى كردم كتابفروشى درست مثل یک مطب ويژه‌ی كودكان است، واين بسيار مايه‌ی اميدوارى دلگرمی ما بود.

هنرمندان، به علّت داشتن تكيه‌گاه هاى نيرومند فكرى - عاطفى — اعتقادى پایدار، كه اساسى ترين وسيله و خمیرمايه‌ی كار ايشان است، هميشه‌ی خدا «آدم هاى نسبتاً باهوشى» بوده اند كه «روى دست» نمى‌خورده‌اند، و سوارى نمى‌داده‌اند، وسوار كردنِ كلک برايشان بسيار دشوار وتاحدّ زيادى غير ممكن بوده است.

راه های بسیار متنوع، دلنشین، کارآمد، و در عین حال ارزانی برای مصورسازی وجود دارد که به آسانی و با مختصری توجه و علاقه و پشتکار قابل پیمودن است.

احزاب می‌آیند و می‌روند؛ اما آثار هنرمندانِ بزرگِ متعهد برجای می‌ماند.

فردیّت یعنی تشخّصی که کار هر فرد در مقابل کار همه افراد دیگر دارد، یعنی مُهری که شیوه کار هرکس _و نه امضای او_ به پای آثار او می‌زند.

معمولا رسم برخی ناشران بر این است که روی جلد کتاب را در یکی از صفحه های داخل کتاب هم می آوردند، یا بالعکس؛ و این تکراری است صرفا از روی صرفه جویی، به خصوص اگر تصویری که روی جلد می‌آورند تنها برای داخل ساخته شده باشد؛و ناشر، به خاطر کاستن از هزینه، تصمیم گرفته باشد که از آن روی جلد هم استفاده کند. این کار در مواردی، بیش از آنکه جنبه‌ی اقتصادی داشته باشد، رنگ و بوی نادرستی دارد، و کار‌ست خلاف. تکرار تصویر، به هر صورت و در هر جا، دلایل کودک شناختی، هنری، فنی، و داستانیِ کافی می‌خواهد و چنین عملی باید که کاملا قابل دفاع و توجیه باشد. روی جلد و پشت جلد سازی کار‌ی‌ست عمدتا گرافیکی و تبلیغاتی، و کم و بیش مستقل از تصویرگریِ خالص.

یک روز، بالاخره، باید گرافیست‌ها و مصورانی که دارای عاطفه انسانی و مهر به کودکان هستند، جای نقاشان بیمارِ طفل‌آزار را بگیرند.

به نام آینده‌ی بشر، مجرمان بزرگسال زیادی را می‌توان به چوبه‌ی دار سپرد؛ اما حتی یک کودک را، در سراسر کره‌ی زمین، به اسم « مصلحت آینده‌ی بشر» نمی‌توان گوشمالی داد و به‌ گریه انداخت. تا دم مرگ از بازگفتن این سخنان خسته نخواهیم شد: کودک، در هر لحظه، متعلّق به همان لحظه است و تعیین‌کننده‌ی تکلیف همان لحظه- ضمن اینکه متعلق به تمامی لحظه‌های تاریخ، و تمامی نقطه‌های جغرافیای جهان نیز هست.

در اینجا تصویر نباید ادای نوشته را در بیاورد. تصویر باید کامل کند نه تصدیق. تو این صحنه را تصویر نکن، و یا فقط گوشه‌ای از ان را تصویر کن

در مورد تصویرهای کتاب‌های کودکان،هر قدر هم این تصویرها زیبا باشند، خود این تصاویر هستند که متن نوشتاری را توضیح می‌دهند. بنابراین نقاشی را باید توضیح داد، اما تصویر، خود، توصیح دهنده است. نقاشی هرگز چیزی را واضح‌تر و ساده‌تر از آنچه هست نمی‌کند؛ حال آنکه تصویر، در بسیاری از اوقات، گره گشاست.