بریده‌های کتاب از آسمان به گل سرخ: نامه های عاشقانه آنتوان و کنسوئلو دوسنت- اگزوپری

کاش تغییر کرده بودید و خودتان آمده بودید پیش من تا هق‌هق‌کنان بگویید «من کنسوئلوی دیگری هستم و شما می‌توانید به من تکیه کنید. گواهش اینکه همهٔ حقه‌های قدیمی را قی می‌کنم. امکان ارتکاب دوبارهٔ آن کارها را با سکوتم برای خودم حفظ نمی‌کنم. نیاز دارم همین‌طور که هستم و به خاطر خودم دوستم داشته باشند، نمی‌توانم تحمل کنم که چیزی را از شما پنهان کنم. نمی‌توانم تحمل کنم که تصویری غریب و حتی بزک‌شده از من را دوست داشته باشید. نیاز دارم خودم به خودم کمک کنم. در برابر ایرادهایم تکیه‌گاهم باشید و پشتیبانم. شما را سخاوتمند می‌دانم: مرا ببخشید و درمانم باشید. می‌خواهم همه‌چیز، همه‌چیز را به شما بگویم: تاب تحمل ناراحتی‌تان، اضطرابتان،‌ سرخوردگی‌تان را ندارم. می‌خواهم در کنار خودتان کسی را احساس کنید که از آن خودتان است - نه کسی که این همه دوز و کلک می‌زند تا عشقتان را از شما بدزدد. من هیچ دوز و کلکی ندارم،‌ متعلق به شما هستم. نمی‌توانم عشقتان را بدزدم. می‌خواهم همینطور که هستم، با موهبت بی‌چشمداشت شما در دریای عشقتان غوطه‌ور شوم.»

وقتی تلخی بی‌پایان است چه تسلی‌خاطری است نامه‌هایتان.

با همه‌ی رنگ‌هایم، با تمام خونم که از امید به شما داغ است می‌بوسمتان.

اینجا مردم بیش از همیشه اسیر سیاست‌اند، و من کمتر از همیشه با سیاست، این جذام قلب و مغز موافقم.

در دنیایی که بی‌رحمانه به ساعتِ آونگ‌دارِ خوابیده‌ای می‌ماند، ساعتی برایم نمانده است.

نامه‌ها را مثل گورهای کوچک ساکتی می‌بینم که همه‌ی گنج‌هایم در آنها مدفون شده است.

من دقیقا همان چیزی هستم که فکر می‌کنم. همین که فقط باشم، باعث می‌شود بیش از حد در کلمه‌ها گم نشوم.

شاید همه‌ی عمر کنار درخت‌ها بنشینم و به برگ‌ها نگاه کنم که دوباره رشد می‌کنند، می‌افتند و دوباره جوانه می‌زنند...

بدانید که حسرتِ هیچ‌چیز مطلقا هیچ‌چیز را نمی‌خورم جز اینکه باعث گریه ی شما شوم یا نتوانم از دخترک دلبندم محافظت کنم. برای چیز دیگری حسرت نمی‌خورم چون در این زمانه‌ی جریان‌های نفرت‌انگیز و احمقانه هیچ کاری ندارم بکنم.

به قول شازده کوچولو به آسمان و فضا و رودخانه و ستاره‌های خندان محتاجم.

لبخندت را به یاد می‌آورم. تصور می‌کنم واقعا همین جادوی خنده‌ات باعث شد تا ابد همسرت بشوم. هیچ‌کس نمی‌تواند مثل تو بخندد. می‌دانم که خنده‌ای مثل دیگر خنده‌ها نیست، خوب می‌دانی منظورم چیست. برای من خنده‌ات لطف خداوند است، راهی است برای تشکر از مخلوقات قشنگ زمین. مثل میوه‌ی ناب یک درخت است. لبخندت قلبم را معطر می‌کند و اگر ساحره بودم، همیشه تو را در این حالت زیبا قرار می‌دادم تا خنده روی دهان کوچکت جادوانی شود.

اما اگر در برابر اعتراف مقاومت می‌کنیم برای این است که ترجیح می‌دهیم عشق را بر اساس قراردادی نادرست بنا کنیم. اگر از اعتراف به اعمالمان خودداری می‌کنیم، برای این است که هنوز قادریم آنها را تکرار کنیم.

امروز که دنیا کجکی پیش می‌رود، باید آنهایی که از دستشان برمی‌آید نظم داشته باشند، حتی در چیدن دستمال‌هایشان هم نظم داشته باشند.

عزیزم، به زیبایی زندگی و بیشتر از خودم دوستتان دارم.

گل زیبای من، امروز احساس می‌کنم خیلی غمگینم. غمگین‌تر از همیشه، سرشارم از تردید در مورد انسان‌ها و زندگی و خودم.

من مال تو هستم، تو سرزمین منی، تو زبان منی، تو مایه‌ی مباهات منی! مایه‌ی غصه‌ام هستی و باعث شادی‌ام می‌شوی. همیشه خوشحالم - و همیشه بوده‌ام - حتی وقتی که جز با اشک‌هایم دوستت ندارم!

عزیزم، چقدر دلم می‌خواهد مورچه‌ی کوچکی باشم تا کف دستت پناه بگیرم و تا ابد احساس کنم از خطرِ جدایی‌ات در امانم.

من واقعا نزدیک تو هستم، این‌قدر نزدیک که رنج می‌کشم از اینکه اینجا در قفس تنم اسیرم، سر میز غذایم می‌نشینم و در دریا آب‌تنی می‌کنم. تا دوردست شنا می‌کنم تا به تو نزدیک‌تر شوم، آیا همیشه تخته‌سنگی پیدا می‌کنم که روی آن استراحت کنم و به خشکی برگردم و منتظرت بمانم؟ نکند دارم دیوانه می‌شوم؟ تو درمانم می‌کنی - دوباره زنده‌ام می‌کنی: آه، جنگ بالاخره یک روز تمام می‌شود و دیگر برای جانت نمی‌ترسم؛ امیدوارم خداوند یاری‌ات کند و کمی برای من حفظت کند. - از آسمان به گل سرخ، کنسوئلو دوسنت اگزوپری

عزیز دلم، تو درخت زیبای روشنی‌بخش منی که ستون زنبورهای طلایی مخفیانه از اندیشه‌ات عسل خلوص و حقیقت تولید می‌کنند.