بریده‌های کتاب از آسمان به گل سرخ: نامه های عاشقانه آنتوان و کنسوئلو دوسنت- اگزوپری

آدم نیاز دارد حرف دلش را بزند، این‌طور نیست گنجینهٔ من؟ اما آدم‌های کمی هستند که با حضورشان خود واقعی‌مان را تحریف نمی‌کنند.

کاش تغییر کرده بودید و خودتان آمده بودید پیش من تا هق‌هق‌کنان بگویید «من کنسوئلوی دیگری هستم و شما می‌توانید به من تکیه کنید. گواهش اینکه همهٔ حقه‌های قدیمی را قی می‌کنم. امکان ارتکاب دوبارهٔ آن کارها را با سکوتم برای خودم حفظ نمی‌کنم. نیاز دارم همین‌طور که هستم و به خاطر خودم دوستم داشته باشند، نمی‌توانم تحمل کنم که چیزی را از شما پنهان کنم. نمی‌توانم تحمل کنم که تصویری غریب و حتی بزک‌شده از من را دوست داشته باشید. نیاز دارم خودم به خودم کمک کنم. در برابر ایرادهایم تکیه‌گاهم باشید و پشتیبانم. شما را سخاوتمند می‌دانم: مرا ببخشید و درمانم باشید. می‌خواهم همه‌چیز، همه‌چیز را به شما بگویم: تاب تحمل ناراحتی‌تان، اضطرابتان،‌ سرخوردگی‌تان را ندارم. می‌خواهم در کنار خودتان کسی را احساس کنید که از آن خودتان است - نه کسی که این همه دوز و کلک می‌زند تا عشقتان را از شما بدزدد. من هیچ دوز و کلکی ندارم،‌ متعلق به شما هستم. نمی‌توانم عشقتان را بدزدم. می‌خواهم همینطور که هستم، با موهبت بی‌چشمداشت شما در دریای عشقتان غوطه‌ور شوم.»

اما اگر در برابر اعتراف مقاومت می‌کنیم برای این است که ترجیح می‌دهیم عشق را بر اساس قراردادی نادرست بنا کنیم. اگر از اعتراف به اعمالمان خودداری می‌کنیم، برای این است که هنوز قادریم آنها را تکرار کنیم.

گل زیبای من، امروز احساس می‌کنم خیلی غمگینم. غمگین‌تر از همیشه، سرشارم از تردید در مورد انسان‌ها و زندگی و خودم.