بریده‌های کتاب دختر ماه: روایتی داستانی از زندگی حضرت فاطمه معصومه (ع)

«همراه امام بودن هم راحت نیست خیزران!....دلی به وسعت دریا می خواهد و صبری به مراتب بیشتر از صبر ایوب.....»

فاطمه سر بلند کرد. خود را به مادر رساند. در آغوشش جا گرفت و تازه صدای گریه اش بلند شد. نجمه خاتون به سرش دست کشید و آرام گفت «گریه کن دخترکم! گریه کن عزیزکم که یتیمی بد دردی است... هرگز فراموش نمیکنم ، آن زمان که آقایم مرا از آن مرد برده فروش خرید. انگار بعد از سال ها سختی و تنهایی ، تکیه گاهی محکم پیدا کرده بودم. سرورم آن قدر مهربان بود آن قدر آرام و صبور بود که فقط میخواستم تا آخر عمر کنارش بمانم و خدمتش را بکنم و گرنه. من کجا و همسری امام شیعیان کجا؟» فاطمه همان طور که سر بر شانهٔ مادر اشک میریخت ، به یاد برادرش علی افتاد. دوست داشت برادر هر چه زودتر به خانه بازگردد تا بتواند خودش را در آغوش او بیندازد و از آرامش وجودش سیراب شود. در آن سالها که پدر در زندان بود ، حضور علی بن موسی دلش را آرام میکرد و به امید گرمای وجود او میتوانست سختی ها را تحمل کند.

عطر گل های یاس در اتاق پیچید.

زنان گرد فاطمه نشسته بودند و او برایشان تفسیر قرآن و روایات پیامبر را میگفت. زینب در آن میان نشسته بود و با دقت گوش میداد. مأموران آن قدر به آنها سخت میگرفتند و می آمدند و می رفتند که دیگر نمیشد به راحتی جلسات درس را برپا کرد.

فاطمه سر زینب را بوسید و گفت: «دخترکم! همین که محبت امام را در دل داری ، هم نعمت است ، هم شکر نعمت. هم عمل صالح است و هم پاداش عمل صالحت. اگر محبت امام در قلبی باشد و محبت واقعی هم باشد، جز برای رضای خدا قدمی برداشته نمی شود. همین برای دنیا و آخرتت کافی است.»

امام دست دراز کرد و پاسخ‌ها را از مرد گرفت. باز کرد و تمام آن را خواند. لبخند بر لبش نشست و سه بار زیر لب گفت: «فداها ابوها؛ پدرش به فدایش»

اگر محبت امام در قلبی باشد و محبت واقعی هم باشد، جز برای رضای خدا قدمی برداشته نمی شود.