بریده‌های کتاب مگنس چیس و اساطیر آسگارد

وقت حرف زدن با هارت نمی‌شد کار دیگری انجام داد و من خیلی از این موضوع خوشم می‌آمد. صحبت کردن با هارت به تمرکز کامل نیاز دارد و اگر همه‌ی مکالمه‌های دنیا همین‌طور پیش بروند، شاید مردم مجبور شوند کمتر مزخرف بگویند.

هر بچه‌ای که اسلحه به دست بگیره و از قصد خودش رو به کشتن بده که نمی‌شه بیاد اینجا. خودکشی اصلا کار قهرمانانه ای نیست. از خودگذشتگی و رشادت نباید از قبل برنامه ریزی شده باشه، بلکه باید واکنشی دلیرانه و حقیقی به هنگام رویارویی با یه موقعیت بحرانی باشه. چیری که باعث می‌شه جنگجویان به اینجا بیان، از خودگذشتگی قلبی و به دور از فکر هرگونه پاداشه.

فقط وقتی واقعا از کسی خوشمان بیاید، می‌توانیم این‌همه احمق خطابش کنیم!

نکته ای که درباره‌ی سرنوشت وجود داره، اینه که حتی اگه نتونی تصویر کلی رو تغییر بدی، انتخاب هایی می‌کنی که می‌تونن جزئیات رو تغییر بدن. این‌طوری می‌شه دربرابر سرنوشت نافرمانی کرد و روی اون اثر گذاشت.

صحبت کردن به زبان اشاره، حین راه رفتن، کار چندان آسانی نیست. لب خوانی کردن هم در حین راه رفتن برای هارت کار چندان آسانی نبود. وقت حرف زدن با هارت نمی‌شد کار دیگری انجام داد و من خیلی از این موضوع خوشم می‌آمد. صحبت کردن با هارت به تمرکز کامل نیاز دارد و اگر همه‌ی مکالمه های دنیا همین‌طور پیش بروند، شاید مردم مجبور شوند کمتر مزخرف بگویند.

حتی فکر کردن به چنین اتفاقی هم به من احساس خفگی می‌داد. چطور ممکن است یک نفر از قرن ها پیش بداند که دقیقا چطور قرار است بمیرد و دیوانه نشود؟ حتی اگر آن شخص اسطوره ای بزرگ باشد؟

تو عهد بستی و قول دادی. قول یعنی کلامت، ایمانت، شرفت و روحت و باید بهش وفادار بمونی.

دونستن سرنوشت با پذیرفتن اون فرق می‌کنه.

_مواد متناقض؟ _یعنی چیزهایی که وجود ندارن. این طناب هم از همونا ساخته شده. این طناب رو با استفاده از اینترنت پرسرعتی که سرعتش واقعا بالاست، صداقت سیاستمدار، دستگاه چاپگری که واقعا چاپ کنه، غذای سرخ شده سالم و یه سخنرانی جالب درباره دستور زبان ساخته‌م! گفتم: «آره، قبوله، این چیزا واقعا وجود ندارن!»

احساس کردم چیزی درونم مرد... شاید امیدم به وجود عدالت واقعی در جهان.

گفتم: «قول می‌دم به زودی همه‌چی روبه‌راه می‌شه. مطمئن نیستم هیچ‌وقت بتونیم زندگی معمولی داشته باشیم، ولی قول می‌دم هر کاری از دستم برمیاد، انجام بدم که بتونی به چیزهایی که می‌خوای برسی.»

من عاشق همین اخلاق شما آدمای به اصطلاح خوب هستم. شما همیشه همون چیزی رو می‌شنوین که دلتون می‌خواد. صدای زمزمه وجدانتون رو می‌شنوین، درحالی که صدای گرگه که توی سرتون می‌پیچه.

شاید باید از او متنفر بودم، اما اصلا چنین حسی نداشتم. از وقتی که مادرم را از دست داده بودم، دیگر تحمل کینه و نفرت را نداشتم. زندگی توی خیابان به من آموخته بود که ناله و زاری کردن به خاطر بی عدالتی ها، چیزهایی که می‌توانستم داشته باشم و چیزهایی که لیاقتشان را داشتم، کاری بی فایده است. همین لحظه برای خوش‌حال کردنم کافی بود.

مرگ اون والکری ها... فداکاری بزرگی بود که به میل خودشون انجام دادن. ارزش کارشون رو با مقصر دونستن خودت از بین نبر. تو نمی‌تونی از همه مرگ ها جلوگیری کنی؛ همون‌طور که من نمی‌تونم از تبدیل شدن تابستون به پاییز جلوگیری کنم.

《یه روز یه نفر بهم گفت که شجاعت یه قهرمان نباید از قبل برنامه‌ریزی شده باشه. بلکه باید واکنشی حقیقی به یه وضعیت بحرانی باشه. باید از عمق وجود آدم بیاد، بدون فکر پاداش!》