بریده‌های کتاب دلقک

خیلی وقته یه جای خیلی باز ندیدم که بشه دور دوراشو نگا کرد. همه جا نیگا آدم می‌گیره به یه ساختمون دراز زشت. بی‌چاره ما نه؟

خدایا،خوشحالی رو به همه برگردون!

میگم:«ترسو خودتی! من فقط مثه تو دلقک نیستم،من یه آدم جدی ام!» از حرف خودم جا میخورم.آدم جدی؟این یه جور افتخاره یا یه جور ناتوانی؟

بعضی اختراعات بشر واقعا به درد بخورن. یکی‌ش همین چایی‌سازه که سه‌سوته آبو جوش می‌یاره و آدمو در لحظه، تو بغل گرم و نرم چایی می‌ندازن. :)

قبلنا هرکی میتونسته هر لباسی بپوشه و هر جوری زندگی کنه؛ اما حالا تو شهرای بزرگ کافیه یکی لباس دلقکی، اونم نه لباس کاملا دلقکی، بپوشه و تو خیابون راه بره تا مردم با چشا و حرفاشون تیکه پارش کنن!

عمه راست می‌گفت. اون موقه‌ها خیلی باحال بوده، همه‌چی حسابی بوده. به همه خوش‌ می‌گذشته؛ اما هرچی گذشت بدتر و بدترشده، جوری که حالا همه‌ی بزرگترا به همه‌ی ما کوچیکترا پز اون موقه‌ها رو می‌دن.

همیشه آدما موقه‌ی سلام و خداحافظی یه حرفای بی‌خودی به هم می‌گن.

« اون دیوونه بود. آدم که دیوونه‌ها رو نمی‌زنه!» این جمله رو بیست‌وپنج بار با خودم تکرار کردم.

خانم روح میخنده:«اره اطلاعات زیاد ترسناکه!»