بریده‌های کتاب دلقک

میگم:«ترسو خودتی! من فقط مثه تو دلقک نیستم،من یه آدم جدی ام!» از حرف خودم جا میخورم.آدم جدی؟این یه جور افتخاره یا یه جور ناتوانی؟

بعضی اختراعات بشر واقعا به درد بخورن. یکی‌ش همین چایی‌سازه که سه‌سوته آبو جوش می‌یاره و آدمو در لحظه، تو بغل گرم و نرم چایی می‌ندازن. :)

گاهی ننر می‌شم و دلم مامان بابامو می‌خواد. دلم برای دو تا خواهرامم گاهی تنگ می‌شه؛ اما قبل از این که گریه‌م بگیره سعی می‌کنم به کارای بدی که در حقم کردن فکر کنم و خوش‌حال باشم که چن مدته ازشون دورم.

ما بلدیم وایسیم، بلدیم منتظر بمونیم؛ اما خودمون دوس نداریم که.

قبلنا هرکی میتونسته هر لباسی بپوشه و هر جوری زندگی کنه؛ اما حالا تو شهرای بزرگ کافیه یکی لباس دلقکی، اونم نه لباس کاملا دلقکی، بپوشه و تو خیابون راه بره تا مردم با چشا و حرفاشون تیکه پارش کنن!

به نظر خودم یه بزرگسالم. یه بزرگسال که از بزرگسالیش راضی نیست.

عمه راست می‌گفت. اون موقه‌ها خیلی باحال بوده، همه‌چی حسابی بوده. به همه خوش‌ می‌گذشته؛ اما هرچی گذشت بدتر و بدترشده، جوری که حالا همه‌ی بزرگترا به همه‌ی ما کوچیکترا پز اون موقه‌ها رو می‌دن.

همیشه آدما موقه‌ی سلام و خداحافظی یه حرفای بی‌خودی به هم می‌گن.

مهربونا، تعریف می‌کنن؛ خجالتیا لبخند میزنن، پر حرفا اظهار نظر می‌کنن، حسودا به روشون نمی‌یارن و فضولا می‌پرسن پول این چیزا رو از کجا آوردم.

« اون دیوونه بود. آدم که دیوونه‌ها رو نمی‌زنه!» این جمله رو بیست‌وپنج بار با خودم تکرار کردم.

-میخوای الاغ بشمری تا خوابت ببره؟ + نه الاغا فقط دوتان. من و تو، شمردن ندارن که‌.

خانم روح میخنده:«اره اطلاعات زیاد ترسناکه!»

زندگی تو آلوده ترین شهر دنیا عالمی داره. میری بیرون که روزت رو شروع کنی؛ اما همون اولش که میخوای عین کارتونا نفس عمیق بکشی و بگی خدایا به خاطر این روز ازت مچکرم! یه خروار دی‌اکسید کربن و گوگرد و سرب میره تو ریه‌ت پس خفه خون میگیری و سرتو فرو میکنی تو یقه‌ت.

خیلی وقته یه جای خیلی باز ندیدم که بشه دور دوراشو نگا کرد. همه جا نیگا آدم می‌گیره به یه ساختمون دراز زشت. بی‌چاره ما نه؟

خدایا،خوشحالی رو به همه برگردون!

آدما خیلی این چیزارو نمی‌فهمن پس زیاد حرص نخور.