بریده‌های کتاب فردایی دیگر

داعیه فردگرایی در غرب تزویری بیش نیست. فردیت او فردیت مورچه ای است که رشته جبر غرایز خویش را بر گردن دارد و از این روی، خود می انگارند که آزاد و مختار است...

عاشق می داند که سوختن مقدمه ی وصل است که چنین بی پرواست، اگرنه، سوختنْ والله که درد دارد و سوز.

بی‌قراری عین ذات انسانی است، چرا که قرار او در عدم است؛ عدم نه به معنای لامکان و لازمان، بلکه عدم به معنای افق مثالی وجود، ماورای زمان و مکان، افق اعلی.

شاعر از محارم راز است؛ گوش در ملکوت دارد و دهان در عالم ملک و آنچه را که از ملکوت می‌شنود باز میگوید.

نظام تکنولوژیک، نظامی شقاوت‌آمیز است و فرد انسانی در آن نه به مثابه یک انسان صاحب روح و جسم و عقل و عواطف، بل به‌مثابه شیئی که می‌تواند نقص خط تولید را با دست، پا، چشم، گوش یا مغز خود جبران کند وجود دارد‌.