بریده‌های کتاب تو می آیی

امام، جلودار کسانی است که جلوتر از زمان را می خواهند .

رسول آمده تا به آدمی بفهماند که باید چه چیزی را بخواهد، نیامده مطابق انتظار او عمل کند.

آن‌ها که از ولی تمنایی دارند، درواقع ولی را نردبان خواسته‌ها و واسطهٔ هوس‌هاشان کرده‌اند که سوختگان عشق می‌خواندند: ما را از تو به جز تو تمنایی نیست...

ما بیشترها را فدای کمترها کرده‌ایم. و این است که عشق نیست، بازی است.

آنچه با خداست باقی است.

آدمی با ترس‌ها به قدرت رسیده و با عشق‌ها، کوه‌ها را بر دوش کشیده است.

عشق، خود نیاز است

عشق های ما یا بازی است و یا عشق خام است، عشق پوج است، عشقی است که هنوز با حادثه ها شکل نگرفته و در کوره ها رنگ نباخته و پر و سرشار نگشته و تبدیل نشده و میوه نداده است. می گوییم میخواهیم امام را ببینیم و این یک عشق است، ولی باز نشده و شکل نگرفته.

بگذر... که سبز زندگی ، زرد است و روزش سیاه است و آبی اش ، خون‌رنگ و آسمانش ، تیره و زمینش سرشار از جنازه‌های عفونت و خاکش ، سیراب از شکم‌های برآمده و استخوان‌های درهم تکیده بگذر... که راستش هم دروغ و نیرنگ است.

انتظار نه احتراز، نه اعتراض ، که آمادگی و سازندگی و تقدیر و تدبیر و تربیت و تشکل جدید را در دامان خویش دارد.

انتظار ، در حالت و در رفتار و عمل تاثیر می‌گذارد و منتظر، آدابی را ناخواسته و حتی بی توجه دنبال می‌کند.

توجه، عهد، انس، توسل و آماده باش از منتظر جدا نخواهد شد.

آنچه که باعث می‌شود تا به دلداری روی بیاوریم، تجربه جمال و جلال و کمال و تجربه محبت و عنایت اوست.

در هر حال ، پیمان بر ساختن و سوختن و جان باختن و هستی به پای دوست انداختن ، پیمان کسانی است که پناهی جز مهدی نمی بینند و جز قلعه توحید و ولایت ، پایگاهی ندارند .