بریده‌های کتاب خانوم ‌ماه: روایتی از زن بدون هیچ پسوندی ...

من نگرانی تو رو می فهمم تو مادری، همسری ولی قبل از همه چی بنده ی خدا باش ببین خدا چی از تو خواسته!

-‌میدونی‌که‌من‌خیلی‌دوست‌دارم‌زنم‌طلابپوشه!طلاهای‌مختلف،همه‌مدل! -شمو؟طلا؟ صحبت که به اینجا رسید،خیلی غافل گیرانه مرا برد توی یک مغازه ی طلافروشی و به زور مرا مجبور کرد چیزی انتخاب کنم.

در کنار این سه غم بزرگ ، خیلی شبیه «زن» بودم. بیش از همیشه زن بودم، با تمام احساسات مختلفی که در وجود یک زن است. غم صفدر من را زن کرده بود با هیبت خواهرانه اش؛ غم صادق مرا یک زن میکرد با هیبت مادرانه اش؛ و غم حاجی ...

حرف های حاجی را به خاطر می آوردم که می گفت: آمریکا با هیچ مسلمانی دوست نمی شود هرکسی دست به دست آمریکا داد عاقبتی جز ذلت ندارد.

پدرم آمد نشست توی اتاق. دستمال سفیدی از جیب کتش درآورد و اشک هایش را پاک کرد و گفت: - هر چه خواست خدا باشد همان می شود. امانت خودش هست، خودش می برد. این گریه و عزای ما هم خدا نمی پسندد. خدا خودش داده خودش گرفته... قسمت ما هم این است. بگو خدایا هر چه از جانب تو بیاید راضی ام به رضای تو

با دلخوری پرسیدم حاجی چرا اسم هیچ کدام از بچه ها را فاطمه و یا زهرا نگذاشتی! با شنیدن نام خانم زهرا منقلب شد، سکوتی طولانی کرد و بعد گفت: می ترسم اشتباهی از من سر بزند و نتوانم حرمت این اسم مقدس را حفظ کنم! می ترسم بخاطر مسائل تربیتی مجبور شوم سر دخترم داد بزنم، با او قهر کنم، به او سخت بگیرم... ...

خوشا به حال کسانی که در هر لباسی می تونن خدمت کنن! خدمت به اسلام لباس خاصی نداره...

من به بچه ها آموختم که اگر کسی فرزند شهید باشد یعنی پدرش را هدیه داده است به کسانی که بی پدر شده اند و به این موضوع باید افتخار کند‌

این سخن حاجی همیشه باعث امیدواری من بود که حلاوت دنیا مرارت آخرت را در پی دارد، و مرارت دنیا حلاوت آخرت را