بریده‌های کتاب در یک جنگل تاریک تاریک

آدم ها عوض نمیشن، فقط در مخفی کردن خود حقیقیشون واردتر میشن

نینا به تلخی گفت:" آدم‌ها عوض نمی‌شن، فقط در مخفی کردنِ خودِ حقیقی‌شون واردتر می‌شن."

بعضی وقت‌ها تنها چیز ترسناک...خودتان هستید!

من همیشه مغرورتر از آن بودم که به ندانستن اعتراف کنم. از اینکه نقطه‌ضعفی داشته باشم متنفر بودم.

یادت باشه من دکترم. دست کم سه تا راه برای کشتنت بلدم که هیچ ردّی هم به جا نذاره.

«می‌تونی بدویی ... ولی نمی‌تونی فرار کنی.»

من هم بیشتر دوست داشتم تماشا کنم تا اینکه تماشا بشوم.

شاید همهٔ نویسنده‌ها ترجیح می‌دن پشت صحنه باشن تا روی صحنه.

«آدم‌ها عوض نمی‌شن، فقط در مخفی کردنِ خودِ حقیقی‌شون واردتر می‌شن.»

اگر از چیزی بیشتر از آزرده شدن بدم می‌آمد، این بود که دیگران آزرده شدنم را ببینند. همیشه ترجیح می‌دادم آهسته دور شوم و دور از دیگران بهبود بیابم.

ادامه دادن آسان‌تر است تا برگشتن و نگاه کردن به پشت سر.

وقتی بی‌گناهی، چیزی برای ترسیدن نداری. درست است؟

نمی‌دانم به چه می‌خواهد برسد، اما اگر من یک کار را خوب بلد باشم، آن ساکت ماندن است.

همیشه فکر می‌کردم متکی به خود بودن نشانهٔ قدرت است.

اگر حتی نتوانم به خودم‌ اعتماد کنم، پس به کی می‌توانم اعتماد کنم؟

ولی باید ادامه بدهم. نیمهٔ راهم. برگشتن معنا ندارد.

من دونده‌ام. این کاری است که می‌کنم: می‌دوم. اما گاهی دیگر نمی‌توانی بدوی.

پنج ساله‌ها هم می‌توانند بی‌نهایت بی‌رحم باشند. چیزهایی می‌گویند که هیچ بزرگسالی هرگز نمی‌گوید. اظهار نظرهایی نیش‌ دار دربارهٔ قیافه‌ات، خانواده‌ات، طرز حرف زدنت، بویت و لباس‌های تنت می‌کنند.

آدم‌ها عوض نمی‌شن، فقط در مخفی کردنِ خود حقیقی‌شون واردتر می‌شن.