بریده‌های کتاب شاهزاده خانومی در مترو

مثل هنرپیشه‌های فیلم‌ها حرف می‌زد.گفت: «خوب فراموش کردن بدی‌ها کار سختیه. به نظرم مامانت حق داره،ولی مادرم همیشه می‌گفت بدی مثل زندانه،هرکی نتونه ببخشه،انگار رفته تو زندان و نمی‌تونه بیاد بیرون. وقتی می‌تونه که دیوارهای زندان رو خراب کنه.»

تا آخر قصه هزاربار پرسيد: «عزیز اونی كه بود كی بود، اونی كه نبود كی؟» عزیز هم هربار می گفت: «این فقط برای اوّل قصه ست. اونی كه بود و هست خداست. اونی كه در برابر عظمت خدا چيزی نيست، ما آدم هایيم.»

گفتم: «توی قصه ها هميشه آخر قصه اتفاق های خوب می افته، آخر قصه ی تو هم همين جاست.»

وقت خداحافظی بغلم کرد و گفت: «یه چیز،همیشه،همه جا و توی هر سرزمینی یه معنی می ده؛اون هم دوستیه.»

«وقتی می‌خواهی حرفی بزنی یا کاری بکنی،قبلش خوب فکر کن.»