بریده‌های کتاب لاک پشت رو لاک پشت

زندگی یه داستانه که دهن به دهن نقل می‌شه، نه داستانی که خودت تعریف می‌کنی.

من بچه بودن را خیلی خوب بلد بودم، اما مهارتم در این چیزی که الان هستم افتضاح است.

دیویس: و موضوع اینه که وقتی یه نفرو از دست میدی، می‌فهمی که بالاخره یه روزی همه کس رو از دست خواهی داد. من: درسته، و وقتی اینو فهمیدی، دیگه هیچ‌وقت نمی‌تونی فراموشش کنی.

زندگی، داستانی است که در مورد تو تعریف می‌شود، نه داستانی که خودت تعریفش می‌کنی. البته آدم وانمود می‌کند که خودش نویسنده‌ی این داستان است، باید هم این کار را بکند. وقتی صدای یکنواخت آن زنگ بلند می‌شود، به خودت می‌گویی الان به میل خودم می‌رم ناهار بخورم. اما در حقیقت این زنگ است که تصمیم می‌گیرد. پیش خودت فکر می‌کنی نقاش تو هستی، نه، تو بوم نقاشی هستی.

حق با دیویس بود: همه بالاخره روزی ناپدید می‌شوند.

کاشکی کارم تو زندگی هم به خوبی اینترنتم بود.

زنجیره‌ی مارپیچ فکر، خاصیتی دارد که اگر واردش بشوی، عملاً هرگز به آخر نمی‌رسد و به جایی ختم نمی‌شود. فقط تا تا قیامت حلقه‌اش را تنگ‌تر می‌کند.

وحشت واقعی این نیست که آدم بترسد؛ این است که حق انتخابی برای نترسیدن نداشته باشی.

هر کسی می‌تواند به آدم نگاه کند. اما به ندرت کسی پیدا می‌شود که همان دنیایی را ببیند که تو می‌بینی.

((دکتر سینگ، تو این زمونه همه دیوونه هستن. سلامت عقل نوجوونی مال قرن بیستمه.))

((قلب‌ها را بشکن، اما قول‌ها را نه.))

می‌توانم همه‌ی چیزهایی را که درباره‌ی زندگی آموخته‌ام در سه کلمه جمع‌بندی کنم: ادامه پیدا می‌کند.

«مشکل پایان خوش اینه که اون ها یا واقعا خوش نیستن یا واقعا پایان نیستن. می‌دونی؟ تو زندگی واقعی بعضی چیزها بهتر می‌شه و بعضی چیزها هم بدتر. آخرش هم می‌میری.»

تو بچه بودن و بچگی کردن حرفه ای بودم الان نمی‌دونم چی هستم؛ اما کارم اصلا تعریفی نداره.

«مسئله اینه که کسی رو که از دست می‌دی، می‌فهمی در نهایت همه رو از دست خواهی داد.»

«خودم را دوست دارم. هر چه تنهاتر و هر چه بی دوست‌تر و هر چه آزادتر باشم، احترام بیشتری برای خودم قائلم.»