بریده‌های کتاب تا چشم کار می کند لاک پشت

من بچه بودن را خیلی خوب بلد بودم، اما مهارتم در این چیزی که الان هستم افتضاح است.

دیویس: و موضوع اینه که وقتی یه نفرو از دست میدی، می‌فهمی که بالاخره یه روزی همه کس رو از دست خواهی داد. من: درسته، و وقتی اینو فهمیدی، دیگه هیچ‌وقت نمی‌تونی فراموشش کنی.

زندگی، داستانی است که در مورد تو تعریف می‌شود، نه داستانی که خودت تعریفش می‌کنی. البته آدم وانمود می‌کند که خودش نویسنده‌ی این داستان است، باید هم این کار را بکند. وقتی صدای یکنواخت آن زنگ بلند می‌شود، به خودت می‌گویی الان به میل خودم می‌رم ناهار بخورم. اما در حقیقت این زنگ است که تصمیم می‌گیرد. پیش خودت فکر می‌کنی نقاش تو هستی، نه، تو بوم نقاشی هستی.

زندگی یه داستانه که دهن به دهن نقل می‌شه، نه داستانی که خودت تعریف می‌کنی.

می‌توانم همه‌ی چیزهایی را که درباره‌ی زندگی آموخته‌ام در سه کلمه جمع‌بندی کنم: ادامه پیدا می‌کند.

((دکتر سینگ، تو این زمونه همه دیوونه هستن. سلامت عقل نوجوونی مال قرن بیستمه.))

«خودم را دوست دارم. هر چه تنهاتر و هر چه بی دوست‌تر و هر چه آزادتر باشم، احترام بیشتری برای خودم قائلم.»

((قلب‌ها را بشکن، اما قول‌ها را نه.))

«مسئله اینه که کسی رو که از دست می‌دی، می‌فهمی در نهایت همه رو از دست خواهی داد.»

هر کسی می‌تواند به آدم نگاه کند. اما به ندرت کسی پیدا می‌شود که همان دنیایی را ببیند که تو می‌بینی.

تو بچه بودن و بچگی کردن حرفه ای بودم الان نمی‌دونم چی هستم؛ اما کارم اصلا تعریفی نداره.

وحشت واقعی این نیست که آدم بترسد؛ این است که حق انتخابی برای نترسیدن نداشته باشی.

«مشکل پایان خوش اینه که اون ها یا واقعا خوش نیستن یا واقعا پایان نیستن. می‌دونی؟ تو زندگی واقعی بعضی چیزها بهتر می‌شه و بعضی چیزها هم بدتر. آخرش هم می‌میری.»

زنجیره‌ی مارپیچ فکر، خاصیتی دارد که اگر واردش بشوی، عملاً هرگز به آخر نمی‌رسد و به جایی ختم نمی‌شود. فقط تا تا قیامت حلقه‌اش را تنگ‌تر می‌کند.

کاشکی کارم تو زندگی هم به خوبی اینترنتم بود.

حق با دیویس بود: همه بالاخره روزی ناپدید می‌شوند.