بریده‌های کتاب زمین بر پشت لاک پشت ها (داستان رنج بی پایان)

«خودم را دوست دارم. هر چه تنهاتر و هر چه بی دوست‌تر و هر چه آزادتر باشم، احترام بیشتری برای خودم قائلم.»

زندگی یه داستانه که دهن به دهن نقل می‌شه، نه داستانی که خودت تعریف می‌کنی.

شما وانمود می‌کنین نویسنده خودتون هستید. مجبورید. وقتی اون زنگ یکنواخت ساعت ۱۲:۳۷ از اون بالا به صدا در می‌یاد، فکر می‌کنین من الان تصمیم دارم برم ناهار بخورم. ولی راستش این زنگه که این تصمیم رو براتون می‌گیره. فکر می‌کنین نقاشید، ولی در واقع شما بوم نقاشی هستید.

بعضی وقت‌ها از خودم می‌پرسم اصلا چرا از من خوشش می‌یاد یا حداقل تحملم می‌کنه؟ چرا همه‌شون تحملم می‌کنن؟ حتا به نظر خودم هم آدم رو مخی هستم.

ما خیلی با هم حرف نمی‌زدیم، حتا خیلی به هم نگاه نمی‌کردیم، ولی مهم نبود، چون داشتیم با هم به آسمون نگاه می‌کردیم که شاید از ارتباط چشمی صمیمانه‌تر باشه.

هر کسی می‌تونه نگات کنه، ولی خیلی کم پیش می‌یاد کسی رو پیدا کنی که دنیا رو همون‌جوری ببینه که تو می‌بینی.

فقط عجیبه، یکی که من نمی‌شناسمش در این باره تصمیم می‌گیره و بعد من مجبورم باهاش کنار بیام. مثل اینه که من دارم طبق جدول زمان‌بندی یکی دیگه زندگی می‌کنم. طرف رو تا حالا حتا ندیده‌م.

می‌تونین زندگی خوبی داشته باشین ولی عشق واقعی رو نفهمیده باشین.

بچه بودن رو خیلی خوب بلد بودم و توی هر چیزی که الان هستم، خیلی بدم.

مشکل پایانای خوش‌ اینه که واقعا خوش نیستن یا واقعا پایان نیستن، می‌گیری چی میگم؟ توی زندگی واقعی، بعضی چیزا بهتر میشن و بعضی چیزا بدتر. و بعد آخرش آدم می‌میره.

شاید ما استعاره رو در جواب درد ابداع کردیم. شاید لازم داشتیم به درد عمیق و تاریکی که هم به حواس پنج‌گانه و هم به احساسات حمله می‌کنه، شکل بدیم.

قراره به رؤیای آمریکایی دست پیدا کنیم، یعنی از بدبختیه یکی دیگه سود ببریم.

من بچه بودن را خیلی خوب بلد بودم، اما مهارتم در این چیزی که الان هستم افتضاح است.

دیویس: و موضوع اینه که وقتی یه نفرو از دست میدی، می‌فهمی که بالاخره یه روزی همه کس رو از دست خواهی داد. من: درسته، و وقتی اینو فهمیدی، دیگه هیچ‌وقت نمی‌تونی فراموشش کنی.

زندگی، داستانی است که در مورد تو تعریف می‌شود، نه داستانی که خودت تعریفش می‌کنی. البته آدم وانمود می‌کند که خودش نویسنده‌ی این داستان است، باید هم این کار را بکند. وقتی صدای یکنواخت آن زنگ بلند می‌شود، به خودت می‌گویی الان به میل خودم می‌رم ناهار بخورم. اما در حقیقت این زنگ است که تصمیم می‌گیرد. پیش خودت فکر می‌کنی نقاش تو هستی، نه، تو بوم نقاشی هستی.

حق با دیویس بود: همه بالاخره روزی ناپدید می‌شوند.

کاشکی کارم تو زندگی هم به خوبی اینترنتم بود.

زندگی یه داستانه که دهن به دهن نقل می‌شه، نه داستانی که خودت تعریف می‌کنی.

زنجیره‌ی مارپیچ فکر، خاصیتی دارد که اگر واردش بشوی، عملاً هرگز به آخر نمی‌رسد و به جایی ختم نمی‌شود. فقط تا تا قیامت حلقه‌اش را تنگ‌تر می‌کند.

می‌توانم همه‌ی چیزهایی را که درباره‌ی زندگی آموخته‌ام در سه کلمه جمع‌بندی کنم: ادامه پیدا می‌کند.