بریده‌های کتاب ماه و ماهی: مجموعه غزل

حیف از آن حرفی که من یک عمر در دل داشتم آه از آن اندیشه هایی که تو در سر داشتی خاطراتم را چه خواهی کرد، گیرم باد برد بیت هایی را که از من کنج دفتر داشتی...

از قهوه اما تلخ تر، اقبال من بود این بوف کور از ابتدا در فال من بود راحت پی این رفت و آسان سهم آن شد چشمی که میگفتی فقط دنبال من بود...

تو ماهی و من ماهی این برکه ی کاشی اندوه بزرگی است زمانی که نباشی

جبرئيل ام پر زد از بامم به بام دیگری یار غارم رفته در بیت الحرام دیگری

شبانه رد شدم از مرزهای تن‌ پوشَت به من اقامت دائم بده در آغوشت

رنگ دنیا را گرفتم، از خودم شرمنده ام/ شیشه ی عطرم ولی از بوی بد آکنده ام// کم نخواهد کرد اشکم چیزی از بار گناه/ من که خود آگاهم از سنگینی پرونده ام// دشمنی حاجت روا شد، ای بخشکد اشک من/ دوستی رنجیده شد، ای وا بماند خنده ام// مِی زده ابلیس از خون سرم هفتاد سال/ نِی زده با هفت بند استخوان دنده ام// بازگشتم تا ببندی بال هایم را به شوق/ بارالها! باز کن در را به رویم.. بنده ام!

قشلاق کرده‌ام به تو از دستِ زندگی چندی‌ست پایتختِ جهانم اتاق توست

جان‌به‌لب گشتیم و بااین‌حال عشق از دل نرفت/ میزبان از خانه بیرون رفته، مهمان مانده است