بریده‌های کتاب آکواریوم های پیونگ یانگ

نمایندگان دانش‌آموزان به پشت تریبون می‌رفتند و با صدای کودکانه‌ی خویش از حزب تشکر می‌کردند و از همه می‌خواستند که اتحاد خود را با رهبر «روشن ضمیر»مان مستحکم کنند. آن‌ها همچنین نفرین‌های خود را روانه‌ی همه‌ی دشمنان کشور از جمله امپریالیسم آمریکا می‌کردند.

چندین سال باید می‌گذشت تا من بفهمم جنگ واقعا چگونه آغاز شد و پی‌آیندهایش چه بود. در مغز من و میلیون‌ها کودک کره شمالی چنین فرو کرده بودند که ارتش دلاورمان تحت رهبری نظامی نبوغ آسای «پیشوای بزرگ» موفق به شکست آمریکایی‌ها شد.

دیگر زندانیان منفرد، «جنایت‌کارانِ» بزرگی بودند. «جرم» آن‌ها عبارت بود از: عدم شرکت در تظاهرات حکومتی؛ یا تشویق نکردن «رهبر کبیر» به اندازه‌ی کافی و یا نشان ندادنِ نفرتِ لازم در برخورد با «وطن‌فروشان» و…

هر چه‌قدر بیشتر درگیر مقوله‌ی مرگ می‌شدم و بی‌رحمی‌های بیشتری را می‌دیدم، میلم برای زنده ماندن بیشتر و بیشتر می‌شد. حاضر بودم هر هزینه‌ای را بدهم اما زنده بمانم.

یکی دیگر از وظایفم گرم نگه‌داشتن دائمی اتاق ویژه‌ای بود که به امر آموزش و تبلیغ اندیشه‌های انقلابی کیم ایل سونگ اختصاص یافته بود. ما و خانواده‌هایمان نفرین شده بودیم تا بر اثر سرماخوردگی بمیریم، اما پوسترها، کتاب‌ها و عکس‌های کیم ایل سونگ نیاز به گرمای دائمی داشتند.

تنها درسی که من از اردوگاه یود‌وک یاد گرفتم این بود که ظرفیتِ انسان‌ها برای رذالت و پستی بی‌انتهاست.

در یودوک هیچ تفاوتی میان انسان و حیوان نبود. به جز یک تفاوت: یک آدم خیلی گرسنه حاضر است برای سیر کردن شکم خود از غذای بچه‌اش بدزدد، اما یک حیوان گرسنه هرگز چنین کاری نمی‌کند.

حکومتی که مدام نظام سرمایه‌داری را محکوم می‌کند، خودش جامعه‌ای را به وجود آورده که در آن پول حرف اول و آخر را می‌زند.

در کره شمالی رادیو و تلویزیون دولتی، روزنامه ها، مدارس و حتی کتاب‌های مصور کودکان صرفا پر از نفرت پراکنی است؛ نفرت از دشمنان امپریالیستی، دشمنان طبقاتی، دشمنان میهن، آمریکا و خلاصه هر دشمن دیگری که بتوان تصور کرد.

من در یک کشور دوزخی بحران‌زده بزرگ شده بودم که پر از انواع بگیر و ببندها بود و لشگر کارگران فقیرش نومیدانه برای زنده ماندن دست و پا می‌زدند.

تنها وحدتی می‌تواند قابل قبول باشد، که به واسطه‌ی آن مردم کره شمالی بتوانند از آزادی‌های انسانی برخوردار شوند. این مردم در حال حاضر از گرسنگی در حال مرگ‌اند بدون این که حق کوچک‌ترین اعتراضی داشته باشند. تمامی حقوق و کرامت انسانی این مردم توسط یک نظام زورگو نقض شده است. آن وحدتی که باعث تداوم وضع فوق در شمال بشود، یک وحدت مضر و دروغین است.