بریده‌های کتاب هالیوود

نوشتن غریب بود. من به نوشتن نیاز داشتم، مثل یک مرض بود، یک مخدر، یک اجبار.

نوشتن هیچ وقت برایم سخت نبوده. از وقتی یادم می آید همین طور بوده: رادیو را روشن کن و بگذار روی ایستگاه موسیقی کلاسیک... تنها کاری که باید می کردم «حضور داشتن» بود.

همیشه ماشین تحریری بود که آرامم کند، با من حرف بزند، سرگرمم کند، جانم را نجات دهد. اصلا برای همین می نوشتم: که جانم را نجات دهم، تا کارم به دیوانه خانه نکشد، خیابان خواب نشوم، از شر خودم خلاص شوم.

همه چیز از قبل وجود دارد، فقط چیزی باید به حرکت وادارشان کند.

در جامعه‌ی سرمایه‌داری برنده‌ها بازنده‌ها را به بردگی می‌گیرند و بنابراین به بازنده بیشتر نیاز است تا برنده.