بریده‌های کتاب زارابل

هر کسی هم دردی داشت. یکی پادرد، یکی کمردرد، یکی کم‌شنوایی، یکی گلودرد، اما بیشتر آدم‌ها ماتم داشتند. ماتم آن‌هایی که از دست داده بودند و رنج تنهایی.

فقط دوست داشتم بهتون بگم اون زخمها خیلی مهم هستن..اما اینو هم می‌دونم که هیچ‌وقت هیچ دوربینی از اون زخمها عکسبرداری نمی‌کنه. پ.ن: براهنی تو «روزگار دوزخی آقای ایاز» در مورد زخم‌ها خیلی قشنگ می‌گه: « البته من بعدها به زخم‌های خود عادت کردم و آن‌ها را مثل نشانه‌ای درخشان و عزیز با خود به همه جا بردم و بدانها بالیدم و هنوز هم بدانها میبالم.»

و بعد مثل همیشه پناه برده بود به خیال و غصه‌هایش و یادآوری مرگ عزیزانش.

احساس تنهایی می‌کنی؟ همیشه. از قبل، الان و احتمالا بعدا.