بریده‌های کتاب خیابان گاندی، ساعت پنج عصر

تا کسی جای ما نباشد ما را درک نمی‌کند. در بین افراد هم‌سطح ما معدود خانواده‌هایی پیدا می‌شوند که محبت و عشق به زندگی را حفظ کرده باشند. درد ما را کلاس اسکی و بسکتبال و کامپیوتر و هزاران هزار تفریح دیگر دوا نمی‌کند و درد ما از رفاه نیست، درد ما از بی‌دینی و نشناختن خدا نیست، این احساس عمیقی است در عنفوان جوانی که دوست داریم درک‌مان کنند، به ما محبت کنند.

قتل در خیابانی به نام این رهبر صلح‌طلب تبدیل به بزرگ‌ترین تناقض بشری شد؛ تناقضی از ارتکاب قساوتی بچگانه در خیابانی که اسمی زیبا به آن الصاق شده بود. استعاره‌ای تلخ از توسعه‌ی نامتوازن شهری؛ استعاره‌ای که از خیلی قبل‌تر زیر پوست شهر خزیده بود.

به ‌خاطر این‌که از اول به آن‌ها تفهیم شده که شما چیزی نیستید. در واقع اعتمادبه‌نفس را از آن‌ها گرفته‌اند.

جنایت خیابان گاندی، به خاطر موقعیت جغرافیایی‌اش، به خاطر قرار گرفتن در فضایی به نام بالاشهر و به خاطر تمام مختصاتی که به آن موقعیت الصاق شده بود باعث شد تمامی تردیدها نسبت به سبک زندگی جدید جوانانه به یقین تبدیل شود.