بریده‌های کتاب سیلماریلیون

وقتی ملکور (مورگوت) در نبردی سخت، فینگولفین را از پای درآورد، قصد داشت جنازه ی او را خوراکِ گرگینه های خود کند. پس توروندور، شاه عقاب ها سر رسید و به صورتِ او چنگ انداخت و پیکر فینگولفین را از آنجا برد. این زخم همیشه بر صورتِ او باقی ماند.

.....اما از نشاط و زندگانی سعادت‌بار چیز زیادی نمی‌توان گفت تا آنکه فرجام آن فرا برسد؛چه، آنچه زیباست و شگفت‌انگیز ،تا آنگاه که پابرجاست و چشم آن را می‌بیند،خود سندی است از برای خویش،و آنگاه که در آستانه‌ی خطر است یا برای همیشه نابود می‌شود،به سرودها راه می‌یابد.

ما از دوستی بر‌نمی‌تابیم . اما شاید بخشی از دوستی ملامت کردن بلاهت دوست باشد .

و تو، ملکور، جمله اندیشه‌های نهفته‌ات را خواهی دید، و درخواهی یافت که آن‌ها نیز جز بخشی از کل، و تابعی از آن شکوه نیستند.