بریده‌های کتاب پسر هزارساله

ایدن گفت:«ولی ما کنارت میمونیم، الفی....» «نه، نمی مونین! شماها بزرگ می‌شین. من رو پشت سرتون باقی می‌ذارین؛ پسربچه‌ی عجیب و غریبی که مسخره حرف می‌زد و جای زخم داشت و فکر می‌کرد هزار سالشه. شما هم مثل همه می‌شین، مثل جک... و من همین شکلی باقی می‌مونم.» به پایین، به خودم نگاه کردم؛ مردی پیر در پیکر یک پسربچه.

من آرزو دارم بزرگ شوم، مرد شوم. آرزو دارم برای انجام دادن کاری در عجله باشم و نگران این باشم که وقتم تمام شود. آرزو دارم احساس کنم که زندگی باارزش است. احساس کنم که باید هرچه در توان دارم، در هر روز آفتابی و در هر شب سرد در زندگی‌ام به کار ببرم. بدانم دوران کودکی ارزشمند است، چون تا ابد باقی نمی‌ماند. دوستانی مثل ایدن و راکسی داشته باشم که به من عجیب نگاه نمی‌کنند و وقتی نمی‌توانم مثل آن‌ها بزرگ شوم، به من پشت نمی‌کنند.

«الفی، باید آن‌ها را در دنیای واقعی بکشی، وگرنه باز هم برای مبارزه بر‌می‌گردند.» رافل در قرن هفدهم زندگی می‌کرد. آن زمان دنیا متفاوت بود.

«سخت‌ترین قسمتش این بود که نمی‌تونستیم سوگواری کنیم. مجبور بودم وانمود کنم به اندازه ی کسی که تازه با اون ملاقات کرده، ناراحتم و وانمود کنم که تو به خاطر این گریه می‌کنی که کم سن و سالی و مرگ هر کسی تو رو ناراحت می‌کنه، نه به خاطر این‌که پدرت گم شده.»

لحظه‌ای خود را جای من بگذارید، چون اگر این‌کار را نکنید، آخرش فکر می‌کنید که من دیوانه هستم یا احمق یا هر دو.