بریده‌های کتاب داوودی سفید

گاهی اوقات با خود فکر می‌کرد که صرفا برای زجر کشیدن در این دنیا متولد شده است.

هرگز فراموش نکن. اگر خواهرت رو می‌بینی، جات امنه.

سالیان درازی از پایان جنگ و آغاز اعتراضات می‌گذرد اما این جنایات همچنان بی‌جزا مانده است. قربانیان چه کاری باید انجام می‌دادند که لایق یک عذرخواهی باشند؟ چه باید می‌دادند؟

چیزهایی بسیار بدتر از خوردن بطری ویسکی به سرش، ‌در خاطر اِمی هست، چکمه‌ی یک سرباز.

هرگز به یه مرد اعتماد نکن.

"خنده‌های خواهرت چطوری بود؟" "شبیه یه پرنده که مثل موجی باشکوه روی نسیم تابستونی، بالا و پایین می‌ره و روی نوک درخت‌ها وقتی از بالاشون می‌گذره، طنازی می‌کنه. صداش... آزاد بود."

نمی‌خواهد وقتی چیزهای وحشتناک اتفاق میفتد خواب باشد. می‌خواهد وقتی می‌آیند، آن‌ها را ببیند، حتی با وجود اینکه می‌داند در برابرشان ناتوان است. همه‌ی آن‌ها در اینجا ناتوان هستند.

شاهد مرگ یک شخص بودن چیز عجیب و وحشتناکی است. یک لحظه او آنجا است، نفس می‌کشد، فکر می‌کند، پرتحرک است، اما بعد از یک لحظه، چیزی آنجا نیست. نفس نمی‌کشد، تفکری وجود ندارد، قلبی نمی‌تپد.

چطور ممکن است چنین نوای شادی در چنین مکانی که پر از وحشت و درد است، وجود داشته باشد؟