بریده‌های کتاب سایکوسیس 4:48

به یاد آر نور را و باوردار نور را روشنایی آنی پیش از شبی ابدی نگذار فراموش کنم … غمگینم احساس میکنم آینده بی‌امیده نمیشه چیزی رو بهتر کرد؛

هیچ دارویی تو دنیا پیدا نمی‌شه که بتونه به زندگی معنا بده.

نمی تونم تنها بمونم نمی تونم دیگران رو تحمل کنم

لعنت به تو به خاطر احساس مزخرفی که نسبت به خودم برام ساختی.

غمگینم احساس می کنم آینده بی امیده و نمیشه چیزی رو بهتر کرد خسته ام و ناراضی از همه چیز به عنوان یک انسان، شکست خورده ای تمام عیارم

پیدا کن مرا رها کن مرا از این تردیدِ فرساینده نومیدیِ پوچ هراسیدن از سکون

اندیشه ام با لبخندی کُشنده بر لبانش دور می شود از من با تشویشی بدآهنگ و ناموزون در روحم غریو می کشد مرا ترک می کند

من نیاز دارم همانی باشم که پیش از این بوده‌ام

من می‌توانم فضایم را پر کنم زمانم را پر کنم اما هیچ چیز حفره خالی قلبم را پر نخواهد کرد

هیچ دارویی تو دنیا پیدا نمی‌شه که بتونه به زندگی معنا بده.

تنها چیز موندگار نابودیه ما همه‌مون ناپدید می‌شیم