بریده‌های کتاب میان جیوه و اندوه (1399 - 1396)

بهانه‌ای می‌خواستم تا یادم بیاید برای دلتنگ بودن چه استعدادِ غم‌انگیزی دارم.

حوصله‌ام بسیار است؛ چون کودکی نشسته روی دیوار باریکِ خیال و حقیقت که از هر سو صدایش می‌زنند و او میان ابرها دنبال شکلی آشنا می‌گردد.

من حوصله ام بسیار است؛ چون کودکی نشسته روی دیوار باریک خیال و حقیقت که از هر دو سو صدایش می‌زنند و او میان ابرها دنبال شکلی آشنا می‌گردد(:

چشم های من آنقدر سیاه هستند که سال ها بتوانی مخفیانه در آن ها زندگی کنی

میخواستم مرا تماشا کنند و تو را ببینند..

واقعا نیستی؛ تعریف نبودن را اما ، خدشه دار کرده ای...

آیا از سیاهیِ چشم‌هایم پیدا نیست، که هیچ خاطره‌ای از آسمانِ روز ندارم؟