بریده‌های کتاب من عاشق امید شدم

سی از نئو پرسید که چرا این همه کتاب دارد؟نئو می‌گوید کتاب‌ها منبع بی‌نهایتی برای فرار هستند.

زمان ،بیماری و مرگ بزرگترین سارقان جهان هستند .یا بودند.که با آنها کنار آمده ایم.

او نور من بود.او غروب من بود.خشن اما رنگی.با آرامش در تاریکی غرق شده بود.

صدای چون و چرا همیشه بلند است و صدای مرگ آرام.

اعتراف همیشه بی‌رحمانه است ، اعتراف چیزی است برای تسلیم شدن.

نفرت یک انتخاب است،عشق نیست. هیچ چیز به اندازه عشق خارج از کنترل ما نیست.

مرگ گیرنده است،ساده،مستقیم؛هیچ حقه‌ای در آستینش نیست؛و در عوض چیزی جز آخرین بوسه بی‌پایان برای کسانی که پشت سر می‌گذارید به شما نمی‌دهد.

پرسیدن اینکه چطور با یک نفر دوست شدی، مثل این است که بپرسی دنیا چطور به وجود آمده است. پروسه دارد. نه خطی است نه تناوبی.

اندوه می تواند مخرب باشد، مانند انگلی است که باید از بین برود.

آدما این توهم هدف ذاتی رو دارن که سرنوشت روی سنگ نوشته شده، در حالی که خودکار همیشه دست خودمون بوده.

خورشید ها نور خود را نمی‌بیند.

عشق زندگی‌ام می‌خواهد بمیرد.

«اجازه نده چیزایی که نمی‌خوای رو به خاطر بسپاری. این کار متلاشی ات میکنه،باشه؟»

حتی اگه ستاره‌ها سقوط کنن معنیش این نیست که ارزش آرزو کردن ندارن.》

تمام زندگیمان را تظاهر کرده بودیم و اگر برای مدتی طولانی تظاهر کنیم،دیر یا زود واقعیت سیلی‌اش را روی گوشمان می‌خواباندتا بیشتر از این به آن توهین نکنیم.

زمان تمام خواهد شد .بیماری خواهد پوسید. مرگ خواهد مرد.

«چرا همه میمیرند؟»هیچ وقت جوابم را نداد. جای خالی ای که این سوال پشت سرش گذاشت هنوز مثل یک حفره توخالی است که در قلبم لانه کرده و باید در آن بخوابد.

کاغذ،قلب من است.قلم ها رگ های من هستند.آنها کلماتی را که من دزدیده ام بر می گردانند،همچون خون،برای رنگ آمیزی یک صحنه.

«ما تمام وقت دنیا را در اختیار داریم.»

«کند ذهن دوست داشتنی. یک نویسنده دوست داشتنی هم میشه.»