بریده‌ کتاب‌های من عاشق امید شدم

«اجازه نده چیزایی که نمی‌خوای رو به خاطر بسپاری. این کار متلاشی ات میکنه،باشه؟»

زمان تمام خواهد شد .بیماری خواهد پوسید. مرگ خواهد مرد.

«چرا همه میمیرند؟»هیچ وقت جوابم را نداد. جای خالی ای که این سوال پشت سرش گذاشت هنوز مثل یک حفره توخالی است که در قلبم لانه کرده و باید در آن بخوابد.

کاغذ،قلب من است.قلم ها رگ های من هستند.آنها کلماتی را که من دزدیده ام بر می گردانند،همچون خون،برای رنگ آمیزی یک صحنه.

«ما تمام وقت دنیا را در اختیار داریم.»

«کند ذهن دوست داشتنی. یک نویسنده دوست داشتنی هم میشه.»

هرچقدر هم سعی میکنم ادعا کنم که خاطراتم دفن شده اند،آنها از کنترل من خارج هستند.ناگهان به سراغم می آیند وبه من یاد آوری میکنند که انکار به اندازه واقعیت قدرتمند نیست.

او نسخه بازیافت شده کسی نیست که زمانی دوستش داشتم. او یک ردیف، یک قافیه در شعر تاریخ من است.

به خودم اجازه دادم به گذشته برگردم؛و آینده ای را برای خودم رقم بزنم که وجود ندارد.

اگر یک چیز خوب در مورد کتاب ها و فیلم‌ها وجود داشته باشد،این است که می‌توانند کاری کنند برای مدتی همه چیز را فراموش کنید.

هیچ کس در کشتن مردم بهتر از خود مردم نیست.

«بیشتر ارواح از دست رفته در این مکان این را به من آموختند. اگر بتوانی به گذشته نگاه کنی و اشتباهی ا که مرتکب شده‌ای را ببینی، ترسو نیستی.»

هر چقدر هم سعی می‌کنم ادعا کنم که خاطراتم دفن شده‌اند،آنها از کنترل من خارج هستند. ناگهان به سراغم می‌آیند. آنها به من یادآوری می‌کنند که انکار به اندازه واقعیت قدرتمند نیست.

سی از نئو پرسید که چرا این همه کتاب دارد؟نئو می‌گوید کتاب‌ها منبع بی‌نهایتی برای فرار هستند.

زمان ،بیماری و مرگ بزرگترین سارقان جهان هستند .یا بودند.که با آنها کنار آمده ایم.

او نور من بود.او غروب من بود.خشن اما رنگی.با آرامش در تاریکی غرق شده بود.

نفرت یک انتخاب است،عشق نیست. هیچ چیز به اندازه عشق خارج از کنترل ما نیست.

مرگ گیرنده است،ساده،مستقیم؛هیچ حقه‌ای در آستینش نیست؛و در عوض چیزی جز آخرین بوسه بی‌پایان برای کسانی که پشت سر می‌گذارید به شما نمی‌دهد.