بریده‌های کتاب من عاشق امید شدم

هر چقدر هم سعی می‌کنم ادعا کنم که خاطراتم دفن شده‌اند،آنها از کنترل من خارج هستند. ناگهان به سراغم می‌آیند. آنها به من یادآوری می‌کنند که انکار به اندازه واقعیت قدرتمند نیست.

سی از نئو پرسید که چرا این همه کتاب دارد؟نئو می‌گوید کتاب‌ها منبع بی‌نهایتی برای فرار هستند.

زمان ،بیماری و مرگ بزرگترین سارقان جهان هستند .یا بودند.که با آنها کنار آمده ایم.

او نور من بود.او غروب من بود.خشن اما رنگی.با آرامش در تاریکی غرق شده بود.

صدای چون و چرا همیشه بلند است و صدای مرگ آرام.

اعتراف همیشه بی‌رحمانه است ، اعتراف چیزی است برای تسلیم شدن.

نفرت یک انتخاب است،عشق نیست. هیچ چیز به اندازه عشق خارج از کنترل ما نیست.

مرگ گیرنده است،ساده،مستقیم؛هیچ حقه‌ای در آستینش نیست؛و در عوض چیزی جز آخرین بوسه بی‌پایان برای کسانی که پشت سر می‌گذارید به شما نمی‌دهد.

«اجازه نده چیزایی که نمی‌خوای رو به خاطر بسپاری. این کار متلاشی ات میکنه،باشه؟»

حتی اگه ستاره‌ها سقوط کنن معنیش این نیست که ارزش آرزو کردن ندارن.》

تمام زندگیمان را تظاهر کرده بودیم و اگر برای مدتی طولانی تظاهر کنیم،دیر یا زود واقعیت سیلی‌اش را روی گوشمان می‌خواباندتا بیشتر از این به آن توهین نکنیم.

زمان تمام خواهد شد .بیماری خواهد پوسید. مرگ خواهد مرد.

«چرا همه میمیرند؟»هیچ وقت جوابم را نداد. جای خالی ای که این سوال پشت سرش گذاشت هنوز مثل یک حفره توخالی است که در قلبم لانه کرده و باید در آن بخوابد.

کاغذ،قلب من است.قلم ها رگ های من هستند.آنها کلماتی را که من دزدیده ام بر می گردانند،همچون خون،برای رنگ آمیزی یک صحنه.

«ما تمام وقت دنیا را در اختیار داریم.»

«کند ذهن دوست داشتنی. یک نویسنده دوست داشتنی هم میشه.»

هرچقدر هم سعی میکنم ادعا کنم که خاطراتم دفن شده اند،آنها از کنترل من خارج هستند.ناگهان به سراغم می آیند وبه من یاد آوری میکنند که انکار به اندازه واقعیت قدرتمند نیست.

او نسخه بازیافت شده کسی نیست که زمانی دوستش داشتم. او یک ردیف، یک قافیه در شعر تاریخ من است.

به خودم اجازه دادم به گذشته برگردم؛و آینده ای را برای خودم رقم بزنم که وجود ندارد.

(تخریب اعتیاد آور است. هر چه بیشتر خودم را تخریب کنم، کمتر میخواهم وجود داشته باشم. هرچه کمتر وجود داشته باشم، دلم می‌ خواهد کوچکتر از این شوم.)